ΘΥΜΗΘΗΚΑΜΕ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ...
ΘYMHΘHKΑME ΟΤΙ Η ΤΥΧΗ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΕΡΙΑ ...
«…οι άνθρωποι αυτοί δεν ήρθαν εδώ οργανωμένα, δεν ήρθαν δηλαδή ως μια ομάδα με κάποιο κοινωνικό πρόσωπο, με κάποια κοινωνική εκπροσώπηση[…]Σε καμία περίπτωση, για να είμαστε απόλυτα σαφείς, δεν πρόκειται για κατάληψη. Δεν έγινε κατάληψη στην εταιρεία. Έγινε μια εισβολή μικροομάδων ανοργάνωτων, οι οποίοι δεν φέρουν καμία κοινωνική ταυτότητα και είναι για τούτο καταγγελτέοι…»
(από τις δηλώσεις Παναγόπουλου
μετά την κατάληψη του studio της ΝΕΤ από μαθητές/τριες)
μετά την κατάληψη του studio της ΝΕΤ από μαθητές/τριες)
Όποιος/α παρακολούθησε το παραλήρημα του διευθυντή της ΕΡΤ θα είδε πόσο φόβο και αμηχανία προκάλεσε σε αυτούς που κατέχουν την εξουσία η δράση των μαθητών/τριων. Μια δράση έξω από τα συνηθισμένα πλαίσια, μακριά από προκαθορισμένες «καθωσπρέπει» νόρμες, έξω από κάθε θεσμική αντιπροσώπευση, όπως αυτή των 15μελών, των συλλόγων γονέων και καθηγητών και των κομμάτων, όλων δηλαδή των μηχανισμών αντιπροσώπευσης, που καταντούν πλήρως ελεγχόμενοι από την εξουσία, άρα και ακίνδυνοι για αυτήν.
Στις 6/12/08 ο 15χρονος μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει δολοφονημένος από τα χέρια του ειδικού φρουρού Επαµεινώνδα Κορκονέα. Η είδηση προκαλεί οργή. Πλήθος κόσμου βγαίνει στους δρόμους και η εξέγερση που ξεσπά δεν μοιάζει με μια διεκδίκηση συντεχνιακών αιτημάτων που αφορούν συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων και αντιμετωπίζονται κομματιασμένα από την εξουσία. Ήταν μια γενικευμένη δυσφορία ενάντια στην κρατική βία που εκφράστηκε με αντιβία. Ήταν η κραυγή πολλών κοινωνικών ομάδων (μεταναστών, μαθητών, φοιτητών, εργαζόμενων) που δεν ενώθηκαν από τα «επιμέρους» συμφέροντά τους, αλλά από το κοινό αίτημα για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Η εξεγερτική ορμή κατευθύνθηκε ενάντια σε κάθε θεσμό εξουσίας, από το σχολείο μέχρι την αστυνομία. Το περιεχόμενό της ήταν η ελευθερία, και τα χαρακτηριστικά της, που ακόμη καθορίζονται, αντιεξουσιαστικά.
Η εξέγερση ξέσπασε από τη γενικευμένη δυσφορία των ανθρώπων ενάντια σε ένα κράτος που μετράει τουλάχιστον οκτώ σκάνδαλα τον τελευταίο καιρό, και ενάντια στην αστυνομία, που κλιμακώνει όλο και περισσότερο τη βία απέναντι σε μετανάστες, διαδηλωτές, «κοινωνικά αποκλίνοντες» και σε οποιονδήποτε δεν εναρμονίζεται με το κυρίαρχο κοινωνικό μοντέλο της απάθειας και της «τάξης».
Όταν η κρατική επιβολή σφραγίζεται με μια δολοφονία μαθητή, τότε η δυσφορία γίνεται εξέγερση. Όποιος ακόμη κλαίει για σπασμένες βιτρίνες άθελα ή ηθελημένα δεν μπορεί να δει πως η εξέγερση δεν προγραμματίζεται, δεν διαμεσολαβείται, και κανένας αρχηγίσκος δεν μπορεί να καθορίσει-ελέγξει τη μορφή της. Είχε επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, νεράντζια, μολότοφ, πέτρες, πλιάτσικο, καταλήψεις, ειρηνικές παρεμβάσεις, δημόσιες συζητήσεις, λαϊκές συνελεύσεις.
Οι επόμενες μέρες μας έδειξαν κάτι που είχαμε ξεχάσει ή κάτι που ποτέ δεν μάθαμε: τη δύναμη της συλλογικής αμφισβήτησης και τον τρόμο που αυτή προκαλεί σε κάθε εξουσία. Γιατί κάθε κοινωνικά διαχωρισμένη εξουσία εδράζεται πάνω στην άγνοια της κοινωνίας, ότι μπορεί να αποφασίζει η ίδια για την τύχη της. Οι άνθρωποι που μετείχαν στα γεγονότα άρχισαν να το καταλαβαίνουν αυτό από νωρίς. Καταλήψεις δημόσιων κτιρίων και ανοικτές λαϊκές συνελεύσεις ξεπήδησαν στο κέντρο της πόλης και σε συνοικίες όπως στις Συκιές, στην Άνω Πόλη, στους Αµπελόκηπους (όπως και σε άλλες πόλεις). Πολλοί άνθρωποι μαζί άρχισαν να κάνουν αυτό που τους έχει λείψει περισσότερο απ’ όλα ... να μιλήσουν µε τον διπλανό τους και να αµφισβητήσουν στην πράξη αυτή τη σάπια εξουσία που δε βρίσκεται στα δικά τους χέρια αλλά στα χέρια λίγων. Αντίστοιχα, στα σχολεία, οι ίδιοι οι μαθητές επέλεξαν την αυτοοργάνωση και τις αμεσοδημοκρατικές μορφές αποφάσεων και απέρριψαν κάθε είδους διαμεσολάβηση στη λήψη των αποφάσεων για τις κινητοποιήσεις τους. Έχοντας μέσα τους συσσωρευμένη οργή για την καταπίεση που δέχονται χρόνια τώρα από το σχολείο, το εκπαιδευτικό σύστημα και τους συντηρητικούς του εκπροσώπους, και με αφορμή το θάνατο του Αλέξη – ενός από αυτούς – δήλωσαν την οργή και την ωριμότητά τους ταυτόχρονα. Τα παιδιά ήταν μπροστά!
Λίγο-λίγο όλοι/ες μαζί συνειδητοποιήσαμε ότι μόνο εμείς μπορούμε να ορίζουμε τη ζωή µας και κανένας άλλος πάνω από µας .... καμιά κάλπη, κανένας μεγαλοεπιχειρηματίας, καμιά κυβέρνηση, καμιά εκκλησία, καμιά πατρίδα. Αμφισβητήσαμε τη δημοκρατία τους, η οποία μας θυμάται κάθε 4 χρόνια καλώντας μας να πετάξουμε σε ένα κουτί το ψηφοδέλτιο και μαζί τη ζωή µας.
Το ότι αυτός ο αγώνας τρόμαξε τους διευθύνοντες του συστήματος, φαίνεται και από το βίαιο και μαζικό χαρακτήρα που έδωσαν στην καταστολή εναντίον μας, εναντίον όλων των ανθρώπων που βγήκαν στους δρόμους. Χιλιάδες προσαγωγές και τρομοκρατία, 250 συλλήψεις και 70 προφυλακίσεις, βαρείς τραυματισμοί διαδηλωτών, όλα αυτά κυρίως εναντίον μαθητών και μεταναστών, που αποτέλεσαν τους εύκολους στόχους για τους «από πάνω». Η χώρα για λίγες μέρες έζησε προεμφυλιακό σκηνικό, και η καταστολή από την αστυνομία και τους παρακρατικούς ξεπέρασε κάθε προηγούμενο όριο που είχε τεθεί από την φιλελεύθερη ολιγαρχία που ζούμε.
Δεν μπορεί, λοιπόν, το προαναφερθέν σκηνικό να ειδωθεί ξεχωριστά από την βάναυση επίθεση που δέχτηκε στις 22 Δεκέμβρη η Κωνσταντίνα Κούνεβα. Η Κωνσταντίνα, ως συνδικαλίστρια της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού, μετανάστρια αλλά και γυναίκα, επιλέχτηκε ως ένας ακόμη εύκολος στόχος. Χτυπήθηκε κι εκείνη ώστε να σταματήσει να μιλάει. Χτυπήθηκε κι εκείνη με τέτοια βαρβαρότητα για να φοβηθούμε όλοι και όλες. Το βράδυ της 22ης Δεκέμβρη ‘08 και επιστρέφοντας από την δουλειά της δέχτηκε Δολοφονική Επίθεση με βιτριόλι που «άγνωστοι» της έριξαν στο πρόσωπο και στα μάτια, ενώ την ανάγκασαν και να το πιει, με αποτέλεσμα να βρίσκεται σήμερα σε κρίσιμη κατάσταση στην εντατική του Ευαγγελισμού, έχοντας υποστεί σοβαρότατες βλάβες, και να παλεύει για τη ζωή της. Ο λόγος της επίθεσης (από τραμπούκους της εργοδοσίας) είναι η πραγματική συνδικαλιστική της δράση, η επιμονή της να παλεύει για τα εργατικά δικαιώματα. Η Κωνσταντίνα και το σωματείο καθαριστριών προσπαθούν και επιμένουν τα τελευταία χρόνια να τραβάνε την κουρτίνα και να αποκαλύπτουν όλα όσα κρύβονται κάτω από τις εργολαβίες, ιδιαίτερα στις δημόσιες υπηρεσίες
Μετά τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, η Κωνσταντίνα έγινε ένας ακόμη λόγος κοινωνικής αφύπνισης. Η οργανωμένη δολοφονική επίθεση εις βάρος της μας θύμισε επιτακτικά πως ο αγώνας ενάντια στην κρατική καταστολή πρέπει να είναι και αγώνας ενάντια στην καταστολή των αφεντικών. Έκανε πιο σαφές από ποτέ πως κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν, πολλές φορές σε πλήρη συνεργασία. Ο αγώνας της Κ. Κούνεβα εμπλουτίζει τα προτάγματα του Δεκέμβρη, προσθέτοντας την κοινωνική αλληλεγγύη πλάι στην άμεση δημοκρατία.
Είμαστε εδώ σήμερα, μέσα σε κατειλημμένους χώρους, «απελευθερωμένους» όπως τους ονομάζουμε εμείς, για να δηλώσουμε ότι όσο οξύνεται η καταστολή από τραμπούκους εργοδότες και τον κρατικό μηχανισμό, όσο τα θύματα πολλαπλασιάζονται ανάμεσά μας με προφανή στόχο την κατατρομοκράτηση των αγωνιζόμενων ανθρώπων, όσο κυνηγάνε όλους μας, μα κυρίως μαθητές και μετανάστες, όσο έχουνε ακόμα στις άθλιες φυλακές τους, τους συλληφθέντες του Δεκέμβρη, ο αγώνας συνεχίζεται… η φλόγα του Δεκέμβρη δεν πρόκειται να σβήσει μέσα μας!
Να πάρουμε πίσω τους φυλακισμένους μας
Καμία δίωξη στους συλληφθέντες της εξέγερσης
Αλληλεγγύη στην Κωνσταντίνα Κουνέβα
Αλληλεγγύη στους αγώνες των μαθητών και σε κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο
Καμία δίωξη στους συλληφθέντες της εξέγερσης
Αλληλεγγύη στην Κωνσταντίνα Κουνέβα
Αλληλεγγύη στους αγώνες των μαθητών και σε κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο
ΠΟΡΕΙΑ
Παρασκευή 9 Ιανουαρίου
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ
στις 5μμ στην Κατειλημμένη Σχολή Θεάτρου
Παρασκευή 9 Ιανουαρίου
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ
στις 5μμ στην Κατειλημμένη Σχολή Θεάτρου
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΧΟΛΗΣ ΘΕΑΤΡΟΥ
