The only way to learn if we can swim is to jump in the water

If we could keep something from last December this is the end of silence. The social explosion was not alone on the streets of Greece, but it came out together with the need for dialogue. The fact, which we are told for years now that “democracy” has no dead ends, was proven brutally to be a cheap lie of the authority. The dead ends are a lot. They materialize in the tenths of our day-to-day problems, in our society’s sickness.

So what can we do as a society? Shall we continue to put trust on them and their lies?

There is a way out of this system which destroys our life, a system whose only function is to reproduce and to manage the corruption that is originally created by it. The way out can be found to each one separately and to everyone together. As long as we can still listen to the message coming out from the insurrection of December 2008.

Which message?

The only way that we can initiate the liberation from the dark reality is to begin deciding by ourselves the matters that concern ourselves. We must realise that the logic “vote every four years and I will do the best for you”, is the logic which reproduces this rotten regime.

We all have a portion of responsibility for our lives and for the societies we live in.

As long as we recognise these responsibilities and take the steps leading to the final cut of the umbilical cord that ties us with the authority, we can begin changing the scenery around us with steady moves… with our goal being, at the right moment, to get rid of the destructive institutions like the parliamentary-representative democracy and to create new ones which will be based on the equal participation of everyone.

These paths were opened since the last December. And these are the paths which we are obligated to continue walking on without fear. In each space, in each neighbour, in the schools and in the universities, in the working spaces, in our stance for the immigrants, in our view about environment… in everything that concern our life.

We prefer to decide for our lives ourselves, even if we make mistakes.

Then these mistakes will be ours too. We will learn, we will move forward, we will really stand on our feet as a society…
 

FAR AWAY FROM POLITICAL PARTIES AND HIERARCHIES

FACE TO FACE
WITH DIRECT DEMOCRACY
WITH DIRECT ACTIONS

MARCH

on Sunday 6th of DECEMBER 2009
12.30 at Kamara (Thessaloniki)

Occupied Theatre School (Thessaloniki)
http://katalipsisxolistheatrou.blogspot.com

Ο μόνος τρόπος για να μάθουμε αν μπορούμε να κολυμπήσουμε είναι να βουτήξουμε στο νερό……

Αν έχουμε να κρατήσουμε κάτι από τον περασμένο Δεκέμβρη, αυτό είναι ότι η σιωπή έσπασε. Μαζί με την κοινωνική έκρηξη βγήκε προς τα έξω και η έντονη ανάγκη για διάλογο. Το γεγονός ότι χρόνια ολόκληρα, μας σερβίρουν ότι στη «δημοκρατία» δεν υπάρχουν αδιέξοδα, φάνηκε με τον πιο βάρβαρο τρόπο ότι είναι φτηνό παραμύθι της εξουσίας. Τα αδιέξοδα είναι πολλά. Παίρνουν μορφή στα δεκάδες καθημερινά (και όχι μόνο) προβλήματά μας.

Εμείς ως κοινωνία τι κάνουμε λοιπόν; Τρώμε το παραμύθι;

Υπάρχει διέξοδος απ’ το σύστημα που καταστρέφει τη ζωή μας και το μόνο που κάνει είναι να αναπαράγει και να διαχειρίζεται τη διαφθορά που δημιουργεί. Η διέξοδος βρίσκεται στον καθένα ξεχωριστά και σε όλους μαζί. Αρκεί να συνεχίσουμε να ακούμε το μήνυμα που βγήκε από την περσινή εξέγερση.

Ποιο μήνυμα;

Ότι ο μόνος τρόπος για ν’ αρχίσουμε να απελευθερωνόμαστε από την μαύρη πραγματικότητα, είναι ν’ αρχίσουμε να αποφασίζουμε οι ίδιοι για τους εαυτούς μας. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η λογική ‘‘ψήφισε κάθε τέσσερα χρόνια κι εγώ θα κάνω το καλύτερο για ’σένα’’, είναι η λογική που αναπαράγει το σάπιο αυτό καθεστώς.

Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για τις ζωές μας, για τις κοινωνίες στις οποίες ζούμε.

Αρκεί να αναγνωρίσουμε τις ευθύνες αυτές και να κάνουμε βήματα, ώστε κάποια στιγμή, να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο που μας δένει με την εξουσία. Με σταθερές κινήσεις να αρχίσουμε να αλλάζουμε το τοπίο γύρω μας. Με στόχο την κατάλληλη στιγμή να κάνουμε πέρα καταστρεπτικούς θεσμούς όπως η κοινοβουλευτική-αντιπροσωπευτική δημοκρατία και να δημιουργήσουμε νέους που θα βασίζονται στην ίση συμμετοχή όλων. Αυτά τα μονοπάτια άνοιξε ο περασμένος Δεκέμβρης. Και αυτά τα μονοπάτια οφείλουμε να συνεχίσουμε να περπατάμε χωρίς φόβο. Σε κάθε χώρο, σε κάθε γειτονιά, σε σχολεία και πανεπιστήμια, σε εργασιακούς χώρους, στη στάση μας απέναντι στους μετανάστες, στο περιβάλλον…σε ότι αφορά τη ζωή μας.

Καλύτερα να αποφασίζουμε εμείς για μας κι ας κάνουμε λάθη.

Τότε και τα λάθη δικά μας θα 'ναι. Θα μαθαίνουμε, θα προχωράμε, θα στεκόμαστε ως κοινωνία πραγματικά στα πόδια μας.

Μακριά από κόμματα και ιεραρχίες. Πρόσωπο με πρόσωπο, με άμεση δημοκρατία με άμεσες δράσεις.

Ανοιχτή συνέλευση στην κατάληψη Σχολής Θεάτρου, Εγνατίας 122, Σάββατο 5/12, 19:00.

Πορεία την Κυριακή 6/12, 12:30, στην Καμάρα.

     Κατάληψη Σχολής Θεάτρου (Εγνατίας 122)

katalipsisxolistheatrou.blogspot.com

ΜΑ ΚΑΛΑ, ΠΑΛΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ;;;;

Ας βρεθεί ένας λόγος να ΜΗΝ είμαστε στους δρόμους. Εντεινόμενη καταστολή, εργασιακή ανασφάλεια, δολοφονίες μεταναστών, σχολεία-φυλακές, γριποτρομοκρατία, βιτριόλι και τα κεφάλια μέσα. Τίποτα δεν έχει αλλάξει....

Έχει γεμίσει ο τόπος αστυνομία. Σε σταθμούς τρένων, στο δρόμο, σε κάθε γωνία, αμφισβητείται το δικαίωμά μας να κυκλοφορούμε χωρίς να είμαστε υπόλογοι στο ποιοι είμαστε και το γιατί υπάρχουμε .Φαινόμενα μαζικών εξακριβώσεων και προσαγωγών αποτελούν μέρος της καθημερινότητας μας. Ταυτόχρονα, μας παρακολουθούν με κάμερες από παντού. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, στα δικαστήρια μοιράζονται υπερβολικές ποινές σε αγωνιστές σε μια προσπάθεια να ποινικοποιηθεί η ριζοσπαστική δράση. Γίνονται επιθέσεις σε κοινωνικούς χώρους (Φάμπρικα Υφανέτ, Buena Ventura, στέκι μεταναστών στα εξάρχεια, κ.α.,) και σε συνδικαλίστριες (Κ. Κούνεβα, Βενετία Μανωλοπούλου).

Τα πογκρόμ κατά των μεταναστών συνεχίζονται. Πρόσφατο παράδειγμα ο Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ ο οποίος ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου στο ΑΤ Νίκαιας. Στις αντιδράσεις του κόσμου, το κράτος απάντησε όπως ξέρει καλύτερα. Με δακρυγόνα και προσαγωγές. Και η ιστορία συνεχίζεται, με εξευτελιστικές αναμονές για πράσινη κάρτα και εργασία χωρίς πληρωμή και με κίνδυνο απέλασης, με “λαμπρό” παράδειγμα αυτό της Μανωλάδας.
Ας περάσουμε στα εργασιακά, τα οποία μπορούμε να συνοψίσουμε στο εξής: “Δούλευε και μαύρα ρε, γιατί που θα ξαναβρείς δουλειά!” Απολύσεις λόγω “κρίσης”, και δάνεια στις τράπεζες για να μη χρεοκωπήσουν και χεστεί η φοράδα στ'αλώνι.

Και για να τα αντιμετωπίσουμε όλα αυτά, το κράτος προτείνει μαζικούς εμβολιασμούς.

Εμείς όμως δε μασάμε.

Ο Δεκέμβρης έγινε Γενάρης, Φλεβάρης, Μάρτης και ξανά Δεκέμβρης.

Παρόλο που η εκάστοτε εξουσία προσπαθεί να μετατρέψει την κοινωνική οργή σε επετειακή φιέστα, κάτι που το θυμόμαστε μια φορά το χρόνο, για μας ο χρόνος δεν έχει σταματήσει. Καθ'όλη τη διάρκεια της χρονιάς, λαϊκές συνελεύσεις σε γειτονιές, αυτόνομα σωματεία, αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, και κόσμος στο δρόμο μας θυμίζουν αυτό που ούτως ή άλλως δεν ξεχνάμε. Οτι υπάρχει ένας άλλος τρόπος να διαχειριζόμαστε τις ζωές μας μακρυά από κόμματα, και ιεραρχία, χωρίς διαμεσολάβηση, πρόσωπο με πρόσωπο, με άμεση δημοκρατία, με άμεσες δράσεις.
Ότι μόνο αν επικοινωνήσουμε τις αρνήσεις μας και αντισταθούμε σε ο,τι μας καταπιέζει θα καταφέρουμε να αλλάξουμε κάτι, να ζήσουμε το παρόν μας με βάση τις επιθυμίες μας.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!!!!!

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΧΟΛΗΣ ΘΕΑΤΡΟΥ, ΕΓΝΑΤΙΑΣ 122 ΣΑΒΒΑΤΟ 5/12 ΣΤΙΣ 19.00

ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 6/12, ΣΤΙΣ 12:30, ΚΑΜΑΡΑ.

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΧΟΛΗΣ ΘΕΑΤΡΟΥ

katalipsisxolistheatrou.blogspot.com

Ο Δεκέμβρης δεν επαναλαμβάνεται... ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ !

Ο Δεκέμβρης δεν επαναλαμβάνεται, συνεχίζεται

Αναμφίβολα δεν υπήρξε ούτε ένας από εμάς που να μην πήρε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θέση μέσα στα γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη.

Ίσως να είναι από τις σπάνιες φορές σε αυτή τη χώρα που μια είδηση σαν αυτή της δολοφονίας του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον αμετανόητο αστυνομικό δολοφόνο του Ε. Κορκονέα, να προκάλεσε σε τόσο μεγάλη έκταση κοινό αίσθημα οργής και αγανάκτησης. Αίσθημα εφάμιλλο με αυτό που είχαμε όλοι μετά τον θάνατο των 57 συνανθρώπων μας στις πυρκαγιές του 2007 στην Πελοπόννησο. Θάνατο από τους εμπρησμούς τους οποίους το παρόν σύστημα υποθάλπει με την πολιτική που αποχαρακτηρίζει τα καμένα δάση και τα χαρίζει μετά σε εργολάβους και εταιρείες ανάβοντας, στην ουσία με αυτό τον τρόπο, το σπίρτο στο χέρι του εμπρηστή.
Καθημερινοί Αμέτρητοι Γρηγορόπουλοι

Είναι το ίδιο το πολιτικό σύστημα το οποίο υποτίθεται ότι διαχειρίζεται και τις ζωές μας και είναι υπεύθυνο για τις καθημερινές, φανερές ή κρυμμένες, δολοφονίες όπως αυτή του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Μόνο την τελευταία δεκαετία είχαμε με βάση τις «επίσημες» αναφορές πάνω από 50 δολοφονίες μεταναστών από αστυνομικούς ή λιμενικούς. Αμέτρητοι-εκατοντάδες είναι οι νεκροί πρόσφυγες από πνιγμό ή από νάρκες στα σύνορα. Μόνο μέσα στο 2009 φτάσανε τον αριθμό των 200 οι νεκροί μέσα στους χώρους εργασίας. Οι θάνατοι των εργατών στα λεγόμενα «εργατικά ατυχήματα» αποτελούν το φόρο αίματος που καταβάλει αυτή η κοινωνία στο βωμό του καπιταλισμού. Αμέτρητες όμως είναι οι καθημερινές μικρές δολοφονίες που υφιστάμεθα όλοι μας από ένα σύστημα που δολοφονεί καθημερινά την αξιοπρέπεια, τη ζωή και τις ελευθερίες μας.

Εργασιακός Μεσαίωνας

Πώς αλλιώς, παρά ως σύγχρονες συνθήκες σκλαβιάς, μπορούμε να περιγράψουμε τον καταναγκασμό στην εργασία υπό τον εκβιασμό της φτώχειας και της ανέχειας στον οποίο υποκύπτουμε άπαντες προκειμένου να επιβιώσουμε. Ελαστικοποίηση της εργασίας, ανασφάλιστη μαύρη εργασία , απολύσεις, συρρίκνωση των μισθών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Όλα με πρόσχημα την κρίση, όλα προς συμφέρον των αφεντικών. Η εργασία μας, ξένη από την έννοια της προσφοράς στο σύνολό, ή της δημιουργίας, παράγει πλούτο που καρπώνονται τα αφεντικά και οι διαχειριστές της εξουσίας, ενώ οι μισθοί μας αντηχούν το σαρκασμό με τον οποίο ανταμείβουν το μόχθο μας. Στηρίζουμε με την εργασία μας και με τους φόρους μας ένα παρασιτικό σύστημα, χωρίς να δικαιούμαστε ούτε καν αυτά που μερικές δεκαετίες πριν θεωρούνταν αυτονόητα. Η εργασία έχει γίνει συνώνυμο της ζητιανιάς όταν για να βρούμε δουλειά φτάνουμε να «υποχρεωνόμαστε» σε πολιτικά γραφεία, σε εργολάβους και στη νόμιμη μαύρη εργασία προγραμμάτων του ΟΑΕΔ όπως τα Stage. Κι όταν έρθουμε αντιμέτωποι με τους σύγχρονους δουλέμπορους ρισκάρουμε να καταλήξουμε όπως η Κ. Κούνεβα, η οποία στην προσπάθειά της να πολεμήσει την τοξικότητα των σύγχρονων εργασιακών σχέσεων δέχτηκε επίθεση με οξύ.

Παράγουμε τον πλούτο που αντί να αποτελεί τη βάση για την κοινωνική περιουσία και αλληλοβοήθεια στους ηλικιωμένους, στους αρρώστους, στους άνεργους αποτελεί την ιδιοκτησία των λίγων. Τα ασφαλιστικά ταμεία τα λυμαίνονται οι κρατικοδίαιτοι συνδικαληστές και οι μεγαλοεταιρίες. Η σύνταξη για τους συνομήλικους του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, αν δεν έχουν την ατυχία να συναντήσουν τον επόμενο Κορκονέα, θα αποτελεί ιστορία περασμένων γενεών.

Βίος Αβίωτος

Μια γενιά που διαπαιδαγωγείται σε ένα σύστημα διαρκούς ανταγωνισμού, που της επιβάλλεται ένας τρόπος ζωής, ο οποίος αφαιρεί κάθε παιδικότητα. Πως αλλιώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τη νεολαία μας αν όχι βαριά εργαζόμενους με διπλοβάρδια σχολείο φροντιστήριο, σε μια αρένα διεκδίκησης ενός υποθηκευμένου μέλλοντος; Πως αλλιώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την απαγόρευση του ελεύθερου χρόνου και του παιχνιδιού, στην ηλικία που αυτά είναι τόσο απαραίτητα, παρά ως ωμή βία; Η νεολαία μας στοχοποιείται στο σύνολό της και μαζί της το αύριο.

Ένα αύριο συνυφασμένο με την ποιότητα ζωής που σε πρωταρχικό στάδιο διασφαλίζεται και από ένα ανθρώπινο σύστημα υγείας. Όμως, η ήδη παθούσα και ανεπαρκής δημόσια υγεία γίνεται πλέον και έρμαιο των φαρμακοβιομηχανιών έχοντας καταντήσει «εμπόριο αρρώστιας». Αντί να θεραπεύουν και να περιθάλπουν, καλλιεργούν την ανασφάλεια και τον τρόμο κατασκευάζοντας πανδημίες έτσι ώστε να πουλάνε φάρμακα. Η σωματική υγεία πρόκειται να γίνει προνόμιο ανάλογο της οικονομικής επιφάνειας του καθενός. Η νοητική υγεία κανενός.

Από το κράτος πρόνοιας είμαστε στην διαδικασία όπου σιγά και μεθοδικά περνάμε στο κράτος ελέγχου. Αυτό αποδεικνύουν άλλωστε και οι πολιτικές που από την μία άρουν τις υποχρεώσεις του κράτους απέναντι στον πολίτη, και από την άλλη υφαίνουν ένα τείχος ελέγχου και υποταγής που καλύπτει και διαιρεί την κοινωνία. Τρομονόμοι, κουκουλονόμοι, δικαστική αδιαλλαξία, φυλακές, αστυνόμευση, πογκρόμ σε μετανάστες... δόγμα νόμος και τάξη. Στα κοινωνικά προβλήματα της οικονομικής κρίσης που αυτοί κατασκεύασαν και προκάλεσαν η απάντηση είναι το γκλόπ του Ματατζή.

Οι δρόμοι μοιάζουν όλο και περισσότερο με διάδρομους φυλακής. Περιπολίες ένστολων που οπλοφορούν και επιδίδουν τον τσαμπουκά τους σε μικροπωλητές. Κάμερες να δημιουργούν ένα αίσθημα ολοκληρωτικής επιτήρησης βιάζοντας κάθε έννοια αξιοπρέπειας και προσωπικότητας. Τα ΜΑΤ μοιάζουν όλο και περισσότερο στα σώματα ασφάλειας των ες ες. Μοιάζουν και συμπεριφέρονται περισσότερο με στρατό κατοχής ξένο σώμα και εχθρικό προς τους πολίτες αυτής της χώρας, όπου στην κυριολεξία «πρώτα βαράνε και μετά ρωτούν». Ως γνήσιοι απόγονοι των πραιτοριανών και των γενίτσαρων αποτελούν ότι πιο μισητό και αντικοινωνικό έχει δημιουργήσει το Κράτος. Η ζωή βίος αβίωτος μέσα σε τσιμεντένια κλουβιά, σε πόλεις που δεν επιτρέπουν την συνάντηση, το περίπατο. Πόλεις όχι για παιδιά, όχι για νέους, όχι για ανθρώπους. Αλλά πόλεις μόνο για εργάτες, για καταναλωτές, για υπηκόους. Τα πάρκα γίνονται παρκινγκ. Και στους χώρους πρασίνου φυτεύονται πολυκατοικίες αντί για δέντρα. Η οικογένεια μας πλέον είναι η συσκευή της τηλεόρασης, μητέρα και πατέρας ταυτόχρονα μας μεγαλώνει νανουρίζοντας μας με σαχλοτραγουδάκια και προσταγές. Η τηλεόραση λειτουργεί στην καλύτερη ως ένας παραμορφωτικός καθρέφτης δημιουργώντας έναν πλασματικό κόσμο και στην χειρότερη ως εργαλείο προπαγάνδισης της κυριαρχίας.

Κραυγή για Αξιοπρέπεια

Όλα τα παραπάνω μπορεί να μοιάζουν βγαλμένα από τις σελίδες ενός οργουελιανού μυθιστορήματος όπου κάθε προσπάθεια για ριζική αλλαγή φαίνεται απέλπιδα, αλλά εδώ ακριβώς έρχεται ο Δεκέμβρης του 2008. Στα σύγχρονα Δεκεμβριανά η επιθυμία για ζωή και η ανάγκη για ελευθερία βγήκαν στους δρόμους και ξεσηκώθηκαν διαρρηγνύοντας την παντοδυναμία της εξουσίας. Όλοι εμείς που κατεβήκαμε στους δρόμους, όλοι εσείς που ενώσατε τον ψίθυρο σας και τον κάνατε βροντή φωνάξαμε μαζί Φτάνει πια! στην εξουσία. Φτάνει πια σε ένα σύστημα που έχει χρεοκοπήσει που το μόνο που μπορεί να διαχειρίζεται είναι η ίδια η διαφθορά που αυτό παράγει. Φτάνει πια στους πολιτικούς... στους συνδικαλοπατέρες και στους ψευτοδημοσιογράφους που ευτελίζουν και διαστρεβλώνουν τα παράθυρα της ζωής μας.

Ο περσινός Δεκέμβρης είχε οργή, πολύ οργή, γιατί ήταν η συσσωρευμένη αδικία τόσων ετών, αναμειγμένη με την απελπισία που γεννά ένα μέλλον το οποίο το έχουν προδιαγράψει άλλοι για εμάς χωρίς εμάς. Δεν είναι τυχαίο που η περσινή εξέγερση του Δεκέμβρη είχε τόση δυναμική όχι μόνο στην χώρα μας αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Δεν ήταν μόνο ο δίκαιος θυμός μια αναίτιας δολοφονίας. Συνέπεσε με την είσοδο της Ευρώπης στην κατασκευασμένη και προκαλούμενη από τις τράπεζες οικονομική κρίση. Μια κρίση που έχει φέρει την ανέχεια στην κοινωνία και ευκαιρίες επικερδών επενδύσεων στο κεφάλαιο. Η οργή όμως δεν είναι μόνο συναίσθημα. Είναι αγώνας και διεκδίκηση για κοινωνική δικαιοσύνη. Η κραυγή μιας κοινωνίας που ήρθε η ώρα να αφήσει τη στάση της παραίτησης, της ήττας και να διεκδικήσει στο δρόμο τον αγώνα της χειραφέτησης.

Ο Δεκέμβρης και η Κοινωνική Αυτοθέσμιση

Ενάντια σε κόμματα, χωρίς διαμεσολαβητές, χωρίς κηδεμόνες. Ανακαλύπτοντας την ουσία της άμεσης δημοκρατίας μέσα από μαζικές κινητοποιήσεις, με άμεση δράση, παίρνοντας αποφάσεις μέσα από ανοιχτές συνελεύσεις μέσα από αμεσοδημοκρατικές συλλογικές διεκδικήσεις, να δηλώσει ρητά ότι το συλλογικό εμείς είναι ό μοναδικός κυρίαρχος και υπεύθυνος να ορίσει την εργασία, την παιδεία, την υγεία, τη δικαιοσύνη, τον πολιτισμό. Όλα αυτά είτε ως στιγμές, είτε ως δυνατότητα, είτε ως δομές που συνεχίζονται ακόμα και σήμερα και που δυναμώνουν μέρα με την ημέρα, τα ξεκίνησε ο Δεκέμβρης.

Οι καταλήψεις, οι μαζικές των χιλιάδων ανθρώπων πορείες, οι ανοιχτές συνελεύσεις σε γειτονιές, οι τοπικοί αγώνες για τον Αχελώο, για την προάσπιση των δημόσιων αγαθών όπως το νερό, για τα χυτά σε Νάξο, Λευκίμη, Ελληνικό, Γραμματικό, οι τοπικοί αγώνες για τα πάρκα, για τους δημόσιους χώρους, για τις κεραίες κινητής τηλεφωνίας στις Συκιές, για τα διόδια στην Αττική οδό, ο ανεξάρτητος ταξικός αγώνας των καθαριστριών στη Μαγνησία, στην Πεκόπ, το κίνημα αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, τα δεκάδες ίσως εκατοντάδες πρωτοβάθμια σωματεία που ξεπηδούν σε όλη την Ελλάδα κόντρα στο παραδοσιακό ξεπουλημένο συνδικαλισμό, τα ελευθέρα κοινωνικά κέντρα, τα στέκια σε όλη την χώρα με ανθρώπους κάθε ηλικίας, ντόπιους και μετανάστες, πέρα από ιδεολογικά ή κομματικά κριτήρια. Όλα αυτά αποτελούν το σπέρμα που άφησε ο Δεκέμβρης. Τη δυνατότητα και την ελπίδα που έχουμε ότι όλοι μαζί μπορούμε εμείς να αποφασίζουμε για τα προβλήματα μας και να δίνουμε λύσεις. Όλα αυτά είναι μια εικόνα από το μέλλον που διεκδικούμε.

Σε αυτή τη δυνατότητα που πρόβαλε από την εξέγερση του Δεκέμβρη, το κράτος απαντά με καταστολή. Και επιστρατεύει τους μοναδικούς πιστούς του φύλακες το ΦΟΒΟ και τη ΒΙΑ. Στην κοινωνική δημιουργία η απάντηση του κράτους είναι οι δολοφονίες μεταναστών, οι συλλήψεις, οι φυλακίσεις, οι κατεχόμενες περιοχές, οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας, το ξύλο, τα δακρυγόνα, το βιτριόλι στην Κωνσταντίνα, οι παρακρατικές συμμορίες και πρόσφατα οι βομβιστικές δολοφονικές επιθέσεις, όπως στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Buenaventura, στο φοιτητικό στέκι Σφεντόνα αλλά και στο στέκι μεταναστών στα Εξάρχεια.

Δεν μας τρομάζουν. Μας οργίζουν και μας δυναμώνουν.

ΠΟΡΕΙΑ: 
Κυριακή 6/12/09
Καμάρα στις 12.00μμ


Ανοιχτή συνέλευση για τον Δεκέμβρη

Η Κατάληψη Σχολής Θεάτρου λειτουργεί από τις 2/12/09

Της Τετάρτη 2 Δεκέμβρη 2009, ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον αμετανόητο ειδικό φρουρό Ε. Κορκονέα, οι φοιτητές της Σχολής Θεάτρου πέρνουν την απόφαση για κατάληψη της σχολής. Το ίδιο βράδυ η συνέλευση πλαισιώνεται κι από άλλο κόσμο με πνεύμα σύμπραξης κι αποκτώντας ανοιχτά χαρακτηριστικά. Χωρίς ιδεολογικές και κομματικές ταμπέλες ενωθήκαμε και πάλι κάτω από τη στέγη της απελευθερωμένης πλέον Κατάληψης Σχολής Θεάτρου.

Να πάρουμε πίσω τους φυλακισμένους της εξέγερσης!

Η Συνέλευση Αλληλεγγύης στους διωκόμενους και φυλακισμένους του εξεγερμένου Δεκέμβρη πραγματοποιεί τις συνελεύσεις της κάθε Σάββατο στις 4μμ στο Στέκι της Ιατρικής (απέναντι από το ΑΧΕΠΑ).


Για συνεχή ενημέρωση σχετικά με τους προφυλακισμένους υπάρχει στο blog της Ανοιχτής Συνέλευση Εξεγερμένων για την αλληλεγγύη στους διωκόμενους της εξέγερσης http://kratoumenoieksegersis.blogspot.com

Λήξη Κατάληψης Σχολής Θεάτρου

Η κατάληψη πραγματοποιήθηκε αρχικά από αντιεξουσιαστές/ριες, την Κυριακή 7 Δεκεμβρίου, που μπήκαν στο χώρο της σχολής όπου ακολούθησε ενεπιτυχής απόπειρα εισβολής των ΜΑΤ. Την άλλη μέρα πραγματοποιήθηκε συνέλευση των φοιτητών της σχολής θεάτρου όπου αποφασίστηκε κατάληψη με μορφή σύμπραξης. Από την ίδια κι όλας μέρα πλήθος κόσμου χωρίς ιδεολογικές και κομματικές ταμπέλες ενώθηκαν κάτω από τη στέγη της απελευθερωμένης πλέον σχολής θεάτρου.

Οι δράσεις που ξεκίνησαν μέσα από την κατάληψη σχολής θεάτρου ή που απλά συμμετείχαμε είναι οι εξής:

• Συμμετοχή στην πορεία στις 8/12 προς το Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης
  
• Συμμετοχή στην πορεία στις 9/12
• Πορεία στις 10/12
• Πορεία στις 11/12 η οποία κινήθηκε στα ανατολικά και αριθμούσε περι 3000 κόσμου
  
• Πορεία στις 12/12 η οποία κινήθηκε στα δυτικά και αριθμούσε 2000 άτομα
  
• Μηχανοκίνητη πορεία 14/12
• Κατάληψη Δημαρχείου Συκεών 15/12 και κάλεσμα σε ανοιχτή συνέλευση την ίδια μέρα
• Συναυλία Πέμπτη 18/12 στη χανθ
• Παρέμβαση Σάββατο 27/12 με δρώμενα
• Κατάληψη εργατικού κέντρου Δευτέρα 29/12
• 31/12 Συναυλία Blueprint στο χώρο της κατάληψης
• 9/12 πορεία
• Σαββάτο 17/1 πανελλαδική πορεία στη Λάρισα

• Πέμπτη 15/1/09 Προβολές & έκθεση φωτογραφίας με θέματα

Η κρίση (ενεργειακή, περιβαλλοντική, διατροφική, οικονομική) ως νέα μέθοδος διακυβέρνησης
Ο πόλεμος ενάντια στη φύση: oρυκτά καύσιμα, πυρηνικά, βιοτεχνολογία

• Παρασκευή 16 Γενάρη εκδήλωση με θέμα "Το κίνημα των φυλακισμένων, οι κρατούμενοι του Δεκέμβρη και ο τρομονόμος"
  Εισηγήσεις:
  - Β. Καρύδης (αν. καθηγητής εγκληματολογίας πανεπιστημίου πελοποννήσου)
  - συνέλευση αλληλεγγύης στους διωκόμενους του Δεκέμβρη
  - ταμείο αλληλεγγγύης φυλακισμένων
• Κυριακή 18 Γενάρη εκδήλωση συζήτηση με θέματα:

Ρατσιστική και αστυνομική βία εναντίον μεταναστών - τα χρόνια, οι μήνες και οι μέρες που μας σημάδεψαν
(εισήγηση: στέκι αλβανών μεταναστών)

Οι αγώνες των μεταναστών και η Κ. Κούνεβα
(εισήγηση: ομάδα μεταναστών και προσφύγων)

Ευχαριστούμε όσους συμμετείχαν και όσους μας στηρίξανε με οποιοδήποτε τρόπο

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΛΑΡΙΣΑ

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΙΣ 9:00 ΤΟ ΠΡΩΙ ΘΑ ΑΝΑΧΩΡΗΣΟΥΝ ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΧΟΛΗΣ ΘΕΑΤΡΟΥ (ΕΓΝΑΤΙΑΣ 122) ΓΙΑ ΛΑΡΙΣΑ
(ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΗΜΕΡΑ ΔΡΑΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟ). ΟΣΟΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΕΓΚΑΙΡΩΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ.

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ - ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΑΓΩΝΩΝ

Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΤΟΝ ΓΕΝΑΡΗ
ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ στην ΚΑΤΑΛΗΨΗ της ΣΧΟΛΗΣ ΘΕΑΤΡΟY

Πέμπτη 15 Γενάρη, 8 μμ
(από τις 6μμ: προβολές, έκθεση φωτογραφίας)
- Η κρίση (ενεργειακή, περιβαλλοντική, διατροφική, οικονομική) ως νέα μέθοδος διακυβέρνησης
- Ο πόλεμος ενάντια στη φύση: oρυκτά καύσιμα, πυρηνικά, βιοτεχνολογία
(ανοιχτή εκδήλωση της πρωτοβουλίας ομάδων και ατόμων για την ενέργεια)

Παρασκευή 16 Γενάρη, 8 μμ
Το κίνημα των φυλακισμένων, οι κρατούμενοι του Δεκέμβρη και ο τρομονόμος
Εισηγήσεις:
- Β. Καρύδης (αν. καθηγητής εγκληματολογίας πανεπιστημίου πελοποννήσου)
- συνέλευση αλληλεγγύης στους διωκόμενους του Δεκέμβρη
- ταμείο αλληλεγγγύης φυλακισμένων

Σάββατο 17 Γενάρη
- Πανελλαδική ημέρα δράσης στη Λάρισα ενάντια στο τρομονόμο και για την αλληλεγγύη στους συλληφθέντες,
Προσυγκέντρωση-μικροφωνική 11 πμ, πλ. Ταχυδρομείου
- Συναυλία αλληλεγγύης, 9 μμ, κατάληψη σχολής θεάτρου
BULLDOZA, GO OVER 1000, RENOVATIO κ.ά.

Κυριακή 18 Γενάρη, 6 μμ
Ρατσιστική και αστυνομική βία εναντίον μεταναστών - τα χρόνια, οι μήνες και οι μέρες που μας σημάδεψαν
(εισήγηση: στέκι αλβανών μεταναστών)

Οι αγώνες των μεταναστών και η Κ. Κούνεβα
(εισήγηση: ομάδα μεταναστών και προσφύγων)

Πανελλαδική ημέρα δράσης στη Λάρισα! Να πάρουμε πίσω τους φυλακισμένους της εξέγερσης!

Απάντηση της προέδρου της σχολής θεάτρου Ε. Βαφειάδη προς τους φοιτητές

Η 1η επιστολή της προέδρου εδώ

Η απάντηση των φοιτητών εδώ

4 Ιανουαρίου 2009

Αγαπητοί μου φοιτητές και φοιτήτριες,

Καλή χρονιά!

Ευχαριστώ για την κοινοποίηση της απάντησης στο κείμενο που είχα γράψει στις 19 Δεκεμβρίου 2008. Ανταπαντώ παρακάτω.

Το κείμενό μου είχε κοινοποιηθεί σε όλη την «οικογένεια» του Τμήματος Θεάτρου. Εφόσον διαθέτω τις διευθύνσεις, θα στείλω στα ίδια άτομα την απάντησή σας, συγχρόνως με το σχολιασμό μου. (Δεν θεωρώ χρήσιμο να διευρυνθεί ο κατάλογος των παραληπτών στο ευρύτερο περιβάλλον του ΑΠΘ – Ωστόσο, θα δεχτώ τη γνώμη σας.)

Με κίτρινη επισήμανση παραθέτω το δικό σας κείμενο, χωρίς καμιά περικοπή. Με γαλαζοπράσινη επισήμανση ακολουθεί ο δικός μου σχολιασμός.

Στέλνουμε το παρακάτω κείμενο σε όσους περισσότερους μπορούμε ως απάντηση στο κείμενο που έστειλε η Πρόεδρος του τμήματος Θεάτρου κα. Έφη Βαφειάδη στον Πρύτανη και στα μέλη της Συγκλήτου (όπου είχε έγκυρη ηλεκτρονική διεύθυνση), χωρίς ωστόσο να το στείλει και στο Σύλλογο φοιτητών (παρότι είχε έγκυρη ηλεκτρονική διεύθυνση). Ηλεκτρονική σας διεύθυνση δεν είχα! Όπως γνωρίζουν η Πρόεδρος και τα μέλη του Δ.Σ., πάντοτε συνεννοούμασταν μέσω κινητών και ουδέποτε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Είχα σκοπό να παραδώσω μια εκτύπωση στην Πρόεδρο του Δ.Σ., αλλά την επομένη της δημοσίευσης του κειμένου μου, το είδα εκτυπωμένο να κυκλοφορεί στο χωλ της Γραμματείας. Οπότε θεώρησα ότι το κείμενο είναι γνωστό και δεν έκανα καμία περαιτέρω ενέργεια.

Κύριοι σύντροφοι και μη,

-Το απόγευμα της Κυριακής 7 Δεκεμβρίου, αντιεξουσιαστές κατέλαβαν τους χώρους του κτιρίου «Κλειώ», επί της οδού Εγνατία 122, στο οποίο στεγάζονται η Γραμματεία, η Βιβλιοθήκη, το Θέατρο και μέρος των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων τού Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ.

-Το πρωί της Δευτέρας 8 Δεκεμβρίου, ώρα 8.45, η κυρία Βαφειάδη ενημέρωσε τηλεφωνικώς για την κατάσταση τον κ. Πρύτανη.

-Την Τρίτη 9 Δεκεμβρίου, ώρα 3 μμ, οι φοιτητές του Τμήματος Θεάτρου αποφασίσαμε, με τη σειρά μας, κατάληψη διαρκείας του Τμήματος με νέα συνέλευση την Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου. Την Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου,οι φοιτητές αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την κατάληψη με νέα συνέλευση στις 19 Δεκεμβρίου.

-Την Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου, η κυρία Βαφειάδη ενημέρωσε τη Σύγκλητο για την κατάσταση, επισύροντας την παρατήρηση του κ. Πρύτανη, ότι εφόσον και εμείς έχουμε κάνει κατάληψη δεν θα έπρεπε να φέρει το θέμα στη Σύγκλητο.

-Την Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου, νεότερη συνέλευσή μας (πριν από την οποία η κυρία Βαφειάδη μας ενημέρωσε για τον κίνδυνο απώλειας του εξαμήνου, στην περίπτωση που συνεχιστεί η κατάληψη) αποφασίσαμε τη συνέχιση της κατάληψης με νέα συνέλευση στις 20 Ιανουαρίου.

Το πρώτο μέρος του γράμματός σας, όπου μεταφέρεται το δικό μου κείμενο αλλά αλλάζει το πρόσωπο των ρημάτων, αποδεικνύει απλώς την αντικειμενικότητα της παρουσίασης του «χρονικού» της κατάληψης από μέρους μου. Συνεπώς δεν το σχολιάζω, παρακάμπτοντας την υφέρπουσα ειρωνεία.

Απαντήσεις στις "Παρατηρήσεις" Ακολουθεί σχολιασμός των απαντήσεων στις παρατηρήσεις

1. Βάσει καταστατικού η απόφαση της συνέλευσης της 19ης Δεκεμβρίου, στην οποία αναφέρεται η κα. Βαφειάδη, είναι έγκυρη. Δεν διανοήθηκα να κρίνω την εγκυρότητα ή μη της συνέλευσης. Γι’ αυτή τη δουλειά υπάρχει το Δ.Σ. του Συλλόγου. Η ενόχλησή μου για τον μικρό αριθμό των φοιτητών απορρέει από την ουσία του πράγματος και υπονοεί δύο σημεία: α) μια μικρή μειοψηφία «αποφασίζει για τους άλλους χωρίς τους άλλους» β) σοβαρότερο, οι υπόλοιποι «ιδιωτεύουν», κάτι που μου φαίνεται α-πα-ρά-δε-κτο! Είμαι ιδιαιτέρως θυμωμένη με τους ΑΠΟΝΤΕΣ φοιτητές (παρακάτω εξηγώ περισσότερο) Μιας και αναφέρεται η κα. Πρόεδρος ποσοτικά στο σύνολο των ενεργών φοιτητών θα θέλαμε διευκρίνιση ως προς το ποιος θεωρείται ενεργός φοιτητής. Δηλαδή, ο ενεργός φοιτητής ορίζεται με βάση μόνο την παρουσία του στα μαθήματα της σχολής αλλά όχι στις συνελεύσεις;Ενεργός φοιτητής θεωρείται αυτός που είναι εγγεγραμμένος και παρακολουθεί μαθήματα, δίνει εξετάσεις και τελικά παίρνει το πτυχίο του Τμήματος που παρακολουθεί. Εάν αυτός ο φοιτητής δεν συμμετέχει σε συνελεύσεις και συλλογικές διαδικασίες, ιδίως όταν οι περιστάσεις το απαιτούν, τότε είναι ανενεργός πολίτης. Το φαινόμενο του ανενεργού πολίτη με ανησυχεί πολύ περισσότερο και από τις ίδιες τις καταλήψεις.

Με τα παραπάνω δεν θέλω να υποψιαστεί κανείς ότι, εάν η πλειοψηφία, ας υποθέσουμε το σύνολο 100% των φοιτητών, είχε υπερψηφισει την κατάληψη, αυτή θα τύχαινε της… εγκρίσεώς μου!

Μια κατάληψη φοιτητικού τμήματος από φοιτητές, στα μάτια μου, είναι, εκτός από παράνομη, σκέτος παραλογισμός. “Καταλαμβάνει” κάποιος κάτι που δεν του ανήκει (αυτή είναι η σημασία του όρου, δεν μπορώ, π.χ, να καταλάβω το σπίτι μου, αυτό δεν έχει νόημα). Το Πανεπιστήμιο ανήκει στους φοιτητές: για συγκεκριμένες λειτουργίες, όμως, όπως είναι η προσφορά της γνώσης σ’ αυτούς, αφενός, και, αφετέρου, η καλλιέργεια της ικανότητας να παραχθεί νέα γνώση από αυτούς. Η κατάληψη απλώς καταλύει τον προορισμό του Πανεπιστημίου. (Και η όποια σύγκριση με την κατάληψη του Πολυτεχνείου το 73 είναι σκέτη ιεροσυλία: τότε απαγορευόταν όχι μόνο να εκφραστείς δημοσίως ελεύθερα αλλά ακόμη και ν’ ακούσεις τη μουσική της προτίμησής σου! Στην εποχή της σημερινής ελευθεροτυπίας, της δυνατότητας δημοσιοποίησης, κυρίως μέσω διαδικτύου- αλλά όχι μόνο, κάθε γνώμης, κάθε πρότασης, είναι αδιανόητη η κατάληψη των πανεπιστημιακών χώρων.) – Στο διαδίκτυο μπορείτε να βρείτε νόμο τάδε, παράγραφο τάδε, σχετικά με την παρανομία των καταλήψεων.

2. Η λειτουργία της κατάληψης είναι μεικτή και οι αποφάσεις για τις δράσεις παίρνονται από κοινού. Καινοφανές φαινόμενο. Πρώτη φορά ακούω για μεικτή κατάληψη. Ωστόσο, πρέπει να τονιστεί ότι οι αποφάσεις που αφορούν τη συνέχιση της κατάληψης πάρθηκαν αποκλειστικά από το σύλλογο φοιτητών. Όσο γι’ αυτό, ήμουν, έτσι κι αλλιώς, απολύτως βέβαιη, δεν χρειαζόταν η διαβεβαίωση. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ την από μέρους σας καταπάτηση κάθε έννοιας συνδικαλιστικής δημοκρατίας! Αν ήταν ποτέ δυνατόν! Όσον αφορά τις δράσεις που βγαίνουν μέσα από την κατάληψη, τις οποίες η κα. Βαφειάδη είχε την ευγένεια να βάλει μέσα σε εισαγωγικά, εισαγωγικά, διότι πρώτη φορά ακούω τις πορείες να τις ονομάζουν δράσεις πρόκειται για πορείες μέχρι και 3.000 ατόμων στις Ανατολικές συνοικίες, στις Δυτικές συνοικίες - Άνω πόλη και στην παραλιακή, συναυλία με μαζική προσέλευση (6.000 άτομα) στη Χ.Α.Ν.Θ., παρέμβαση στο Δημαρχείο Συκεών με αποτέλεσμα τακτικές λαϊκές συνελέυσεις και πορεία πολιτών στις Συκιές και συγκέντρωση στα δικαστήρια για την υπόθεση "ζαρντινιέρα". Ως ενεργοί φοιτητές, λοιπόν, νιώθουμε την ευθύνη να συμμετέχουμε σε αυτές τις δράσεις. Παρακαλώ, δεν μου αρκεί αυτό το άλλοθι: πολλές φορές αναζήτησα φοιτητές, ενώ συγχρόνως ρωτούσα τους παρόντες μη-φοιτητές εάν υπάρχει εκείνη την ώρα κάποια δράση και έπαιρνα αρνητική απάντηση. Αυτή την εικόνα έχω. Άλλωστε, σε μία σύμπραξη δεν περιφρουρούμε με βάση το ΑΕΜ μας, αλλά με βάση τη συνείδηση και τη συμμετοχή των μελών αυτής της κατάληψης. Και μία διευκρίνιση : η συγκεκριμένη κατάληψη - σύμπραξη δεν αποτελείται μόνο από φοιτητές του Τμήματος και αντιεξουσιαστές αλλά από ένα ετερόκλητο πλήθος που βρήκε ένα κομμάτι του εαυτού του και εκφράζεται μέσα από αυτήν την κατάληψη. Δεν υπάρχει ομοιογένεια στην (ισχνότατη) εξεγερμένη μερίδα του ελληνικού πληθυσμού. Αυτό είναι γνωστό. Θα πρέπει να γνωρίζετε, όμως, ότι η κοινή γνώμη λειτουργεί με τρόπο γενικευτικό, ομαδοποιητικό (ούτε εσείς αποτελείτε εξαίρεση, εξάλλου: όλοι οι αστυνομικοί είναι Μπ., Γου., Δολ., έτσι δεν είναι;) Η κοινή γνώμη δεν διστάζει, δυστυχώς, να σας τοποθετήσει στο σύνολο εκείνων που ρημάζουν τώρα τελευταία. Ποιος θα μπει στον κόπο να κατηγοριοποιήσει τους εξεγερμένους; Ποιος θα διακρίνει τους ιδεολόγους από τους χούλιγκανς; Και πολύ φοβάμαι (μακάρι ν’ αποδειχτούν λανθασμένοι οι φόβοι μου) ότι η σημερινή εξέγερση θα δώσει άλλοθι στην κυβέρνηση για στροφή σε μεγαλύτερο συντηρητισμό και μεγαλύτερη αστυνομική βία. Και το ακόμη χειρότερο: αυτά θα γίνουν δεκτά με ικανοποίηση από τη μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού. Μήπως «προετοιμάζοντας ένα παράδεισο, φτιάχνετε μια κόλαση;» Είθε να βγω ψεύτρα…

3. Η "κοινή λογική" έφτασε τον κόσμο σ' αυτό το οριακό σημείο. Ας μη τα βάζουμε με τον ορθολογισμό… Η διαφθορά, η βλακεία και η ανικανότητα έφτασε τον κόσμο σε οριακό σημείο. Τα επιχειρήματα για τα οποία μας συκοφαντεί η κα. Βαφειάδη δεν έχουν ειπωθεί. Κρίμα… Μήπως υποπίπτετε εσείς στο αδίκημα της συκοφαντίας, σε αυτό το σημείο; Μάλλον λάθος εκφράζεστε: Η έννοια της συκοφαντίας εμπεριέχει την πρόθεση. Ουδέποτε συκοφάντησα κανένα. Λάθη, πιθανότατα να κάνω, συκοφαντική διάθεση δεν θα με χαρακτηρίσει ποτέ. Αλλά εδώ, δεν βρισκόμαστε στην περίπτωση του λάθους, βλ. παρακάτω. Προφανώς σε αυτό το σημείο η κα. Πρόεδρος αναφέρεται στη συνέλευση της 19ης Δεκεμβρίου, στην οποία ο ρόλος της ήταν καθαρά να ενημερώσει τους φοιτητές. Επομένως, δεν υπήρξε συζήτηση. Μα, υπήρξε μια σύντομη, δεκάλεπτη περίπου, συζήτηση! Υπενθυμίζω τον επιλογικό διάλογο: Φοιτήτρια Άντε, κ. Βαφειάδη, έχουμε συνέλευση τώρα! Εγώ Ναι, ναι, καιρός να σας αδειάσω τη γωνιά! – Θυμίζω: Η φράση «πώς θα συνεχίσουμε να κάνουμε μαθήματα όταν έχει σκοτωθεί ένα 15χρονο» ειπώθηκε στις 19 Δεκ. από φοιτητή που στεκόταν όρθιος στο βάθος του φουαγιέ. Η ίδια ακριβώς φράση είχε ειπωθεί και από φοιτήτρια, που καθόταν στην έκτη-έβδομη σειρά του Κλειώ, αριστερά όπως βλέπουμε τους θεατές, κατά τη διάρκεια της τετράωρης συζήτησης την οποία αναφέρετε πιο κάτω. (Ζητώ συγνώμη για τη γεωγραφική περιγραφή, αλλά θα ήταν εντελώς άκομψο να αναφέρω τα ονόματα των φοιτητών, δε νομίζετε; Εξάλλου για μένα, ο φοιτητής είναι πάνω από όλα, και πέρα από το όνομα που τον προσδιορίζει, Φοιτητής).- Η φράση «τι μας λέτε ότι οι καταλήψεις είναι παράνομες ενέργειες, παράνομη δεν ήταν η δολοφονία του 15χρονου;» επίσης ειπώθηκε στις 19 Δεκ., όπως και στην τετράωρη, αλλά δεν θυμάμαι από ποιον/αν/οιους ακριβώς. Όσο για τη φράση «εδώ είναι χώρος του δημοσίου, άρα ανήκει στον ελληνικό λαό», αυτήν την άκουσα πράγματι από μη-φοιτητές, τόσο πολλές φορές που την εμπέδωσα. Αντίθετα δεν αναφέρει τα επιχειρήματα που ειπώθηκαν στην τετράωρη συζήτηση καθηγητών - φοιτητών που πραγματοποιήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου και τα οποία ήταν εμπεριστατωμένα και ολοκληρωμένα. Επιχειρήματα εμπεριστατωμένα; Ολοκληρωμένα; Προσωπικά, δεν έμεινα με αυτήν την εντύπωση. Την εξήγηση της νομιμότητας της κατάληψης δεν την άκουσα. Την εξήγηση της οργής, αυτήν δεν τη χρειαζόμουν. Την ήξερα, σ’ αυτόν τον τόπο γεννήθηκα και ζω. Εξάλλου, σε διάφορα άτομα είχα επανειλημμένως δηλώσει ότι «συμμερίζομαι τις αιτίες της οργής, δεν επικροτώ τον τρόπο της αντίδρασης». Σημειωτέον, στη συγκεκριμένη συνέλευση η κα. Βαφειάδη δεν έθεσε κανέναν από τους προβληματισμούς της που τίθενται στο κείμενό της.Η κ. Βαφειάδη είχε την τόλμη, εάν θυμάστε, δημόσιος υπάλληλος ούσα, να τα βάλει με το ανώτατο θεσμικό όργανο της ελληνικής Δικαιοσύνης, με τον Άρειο Πάγο, στη διάρκεια εκείνης της συζήτησης. Υπονοώντας την πολιτική σκοπιμότητα που μπορεί να υπονομεύει την απόδοση αληθινής δικαιοσύνης στη χώρα. Και οι προβληματισμοί που κατέθεσε, γύρω από το ρόλο της Αστυνομίας, γύρω από το ρόλο της Δικαιοσύνης, ήταν πολύ σοβαρότεροι από ό,τι υπαινίσσεστε. Αν το καταλάβατε. – Από την άλλη πλευρά, φέρνοντας το παράδειγμα του θανάτου του ηθοποιού Παπαχρόνη σε «τροχαίο», δήλωσα εμμέσως την πεποίθησή μου ότι εάν δεν βελτιωθεί κάθε άτομο ξεχωριστά, μέσα σε αυτόν το λαό, ελπίδα δεν υπάρχει. Ίσως η παιδεία είναι ένας δρόμος γι’ αυτή τη βελτίωση.

4. Το άρθρο [ενν. του νόμου] όντως έχει κοινοποιηθεί αλλά είναι γεγονός ότι το γνωρίζαμε ήδη. Είναι φανερή η τρομοκρατία που ασκεί το κράτος μέσω αυτού του νόμου και η προσπάθεια καταστολής των κοινωνικών αγώνων των φοιτητών. Άλλωστε για το λόγο αυτό έχουν προηγηθεί τρία χρόνια καταλήψεων και αγώνων στα πανεπιστήμια. Άλλο πράγμα ο περιορισμός των καταλήψεων, άλλο πράγμα η καταστολή των κοινωνικών αγώνων. Πράγματι, ο νομοθέτης που όρισε τις 26 συνολικά εβδομάδες διδασκαλίας, με τους συγκεκριμένους περιορισμούς, είχε –ασφαλώς- στο νου του τον περιορισμό των καταλήψεων. Αλλά, στην εποχή που μαχόμαστε για ένα καλύτερο Πανεπιστήμιο, είναι δυνατόν να δεχόμαστε το «κουτσούρεμα» της διδασκαλίας; Κοινωνικός αγώνας μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. Αποτελεί τραγική εξέλιξη το γεγονός ότι η κατάληψη καθιερώθηκε ως μοναδικός τρόπος κοινωνικού αγώνα. Πρότεινα, στη διάρκεια της σύντομης συζήτησης, πριν από τη συνέλευσή σας της 19 Δεκεμβρίου, να καθιερώσουμε forum, ανοιχτό σε όλον τον κόσμο, σε μηνιαία βάση, στο θέατρό μας. Να γίνονται συζητήσεις, ζυμώσεις. Μπας και ξυπνήσουν και οι υπόλοιποι φοιτητές. Και συνάντησα την έντονη αντίδραση φοιτήτριας (την οποία κανείς δεν αντέκρουσε) που έφερε το επιχείρημα ότι το θέατρο δεν φτάνει για τις πρόβες, πώς είναι δυνατόν να το διαθέσουμε σε forum! – Παράλληλα με συζητήσεις, θα μπορούσαν να γίνουν «αντιμαθήματα», μαθήματα δηλ. με διαφοροποιημένους στόχους, πορείες ειρηνικές κάθε Σαββατοκύριακο – μα κάθε Σαββατοκύριακο!- επιμονή μπροστά στην εξουσία για την επίτευξη διεκδικήσεων. Ένα καλό αγωνιστικό παράδειγμα είναι η ανάγνωση κειμένου στο τέλος των αθηναϊκών παραστάσεων (σίγουρα έχετε ενημέρωση): δεν σταμάτησαν οι άνθρωποι να παίζουν!

5. Σε αυτό το σημείο με βάση το τι συμβαίνει στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως, οι κατηγορίες της κας. Βαφειάδη μας φαίνονται άτοπες αλλά και ενδεικτικές για το που εστιάζει ο καθένας. Για τις «κατηγορίες», έδωσα τη γνώμη μου παραπάνω. Όσο για το πού εστιάζουμε – νομίζω ότι ο καθένας δίνει εντελώς προσωπική ερμηνεία στα πράγματα.

6. Οι λαϊκές συνελεύσεις, όπως προαναφέραμε, ξεκίνησαν μέσα από αυτήν την κατάληψη και αναφερόμαστε σε συνελεύσεις μέχρι και 500 ατόμων που λειτουργούν άψογα βάσει λογικής επιχειρηματολογίας. Οι συνελεύσεις μεταξύ 500 ατόμων που σκέπτονται πάνω κάτω με τον ίδιο τρόπο, είναι φυσικό να ξετυλίγονται ομαλά. (Διαφωνίες ως προς τους ποικίλους τρόπους δράσης δεν θεωρούνται, βέβαια, πραγματικές διαφωνίες.) Στη διάρκεια της τετράωρης συνάντησης της 16^ης Δεκ., διαπίστωσα ότι όταν ακούγεται διαφορετική γνώμη, δέχεται την ειρωνεία ως αντίδραση (Θυμίζω την ερώτηση φοιτήτριας «Ποιος είναι ο στόχος;» και τον τρόπο που οι συμφοιτητές της την αποπήραν.) Αλλά ελεύθερη διακίνηση ιδεών σημαίνει κάτι πολύ πιο δύσκολο από το διάλογο ομονοούντων, πολύ πιο ζόρικο: σημαίνει ν’ ακούς και αντίλογο, ν’ ακούς και τ’ αδιανόητα, ν’ ακούς π.χ. ακόμη και τον Κούγια και να μην τον δέρνεις! Αυτό μας κάνει να αναρωτιόμαστε μήπως το πρόβλημα επικοινωνίας, το οποίο αναφέρει η κα. Βαφειάδη, είναι προσωπικό. Η διατύπωση είναι, αν μη τι άλλο, αγενής.

Όσον αφορά στο θέμα της γραμματείας, η κατάληψη θα έπρεπε να έχει ενημερωθεί και συναινέσει πρωτύτερα. Άλλωστε σε προηγούμενες καταλήψεις έχει επιτραπέι η λειτουργία της γραμματείας υπό όρους, κατόπιν συνεννόησης με την κατάληψη. Θα ενημερώσω σχετικά τη Γραμματεία.

Έτσι έχουν τα πράγματα μέχρι στιγμής.

Παρεμπιπτόντως, με βάση την παρατήρηση της κυρίας Βαφειάδη υπ'αριθμόν 2, οι οποιεσδήποτε αποφάσεις του αναγνωρισμένου συλλόγου φοιτητών θεωρούνται εκ των προτέρων νόμιμες, επομένως υπάρχει ένα λογικό άλμα όταν στο τέλος του κειμένου αναφέρονται λέξεις όπως "κακούργημα" και "πλημμέλημα" πάνω στις αποφάσεις του εν λόγω Συλλόγου για κατάληψη. Δεν μπορούμε λοιπόν να εκλάβουμε την παραπάνω ερώτηση ως τίποτε άλλο παρά σαν έμμεση απειλή. Λοιπόν, εδώ κάνετε λάθος, αλλά είστε δικαιολογημένοι επειδή δεν υπήρχε σαφήνεια. Γι’ αυτήν τη φράση, μετάνιωσα χίλιες φορές – εκ των υστέρων. Ήταν μια αγενέστατη, εκ μέρους μου, σπόντα προς τον ίδιο τον Πρύτανη, και αναφερόταν σε εξηγήσεις που μας έδινε, στη σύγκλητο, σχετικά με τη νομική διαφορά των δύο όρων. Βλακεία μου, μετάνιωσα, ήταν αργά, το μαίηλ είχε φύγει. Ευτυχώς, ο Πρύτανης έδειξε ανωτερότητα, δεν ασχολήθηκε με αυτό το σημείο, όταν αργότερα συζήτησε μαζί μου. Πάντως, η φράση δεν είχε καμιά σχέση με εσάς τους φοιτητές και δεν είχε, με κανένα τρόπο, τον χαρακτήρα απειλής που υποψιαστήκατε.

...και όσον αφορά το ζήτημα της νομιμότητας, είναι προφανές ότι όταν διεκδικείς τα δικαιώματα σου από ένα πολιτικό σύστημα το οποίο στα στερεί, τα μέσα διεκδίκησης δεν ακολουθούν τους νόμους του συστήματος αυτού. Αυτή τη στιγμή εσείς στερήσατε από τον εαυτό σας το δικαίωμα στην παιδεία! Από ποια δικαιώματά σας σάς στερεί το πολιτικό σύστημα; Μου κάνει εντύπωση, εξάλλου, ότι αναφέρεστε σε πολιτικό σύστημα και όχι σε κυβέρνηση! Αμφισβητείτε, δηλαδή, το ίδιο το πολίτευμα; Το πρώτο άρθρο του Συντάγματος γράφει τα εξής:

«Το Πολίτευμα της Ελλάδας είναι προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό, υπέρ αυτού και του έθνους, και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.» Στην αξιοποίηση και την ολοκληρωμένη πραγμάτωση αυτού του πολιτεύματος θα έπρεπε να στοχεύετε, όχι στην ανατροπή του!

Με αγάπη, παρά τις διαφωνίες μας

έφη βαφειάδη

------

Το παρακάτω από το site της κατάληψης – για όσους δεν το γνωρίζουν: τουλάχιστον αισθητική και χιούμορ υπάρχουν!

Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΧΟΛΗΣ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΑΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Όσες μολοτοφ ριχτήκαν στη χώρα τούτη φέτος,
τόσες σου εύχομαι χαρές να έχεις στο νέο έτος!

Βίντεο από συνεργασία των ΜΑΤ με παρακρατικούς στη Θεσσαλονίκη

Όταν το κράτος κινδυνεύει... τότε επιστρατεύει το παρακράτος!

Θεσσαλονίκη, Εθνικής Αμύνης με Αρμενοπούλου, έξω από το ΑΠΘ, στις 8/12/2008, δυο μέρες μετά τη δολοφονία του Αλέξη.




Η συνεργασία αστυνομίας με το παρακράτος επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά. Περίπου 40 φασιστοειδή (ΛΑΟΣ, Χρυσαυγίτες , μπάτσοι με πολιτικά εκτός υπηρεσίας) εμφανίζονται δίπλα στις διμοιρίες των ΜΑΤ, τους σύγχρονους γενίτσαρους, να πετάνε πέτρες, να βρίζουν, να προκαλούν και να επιχειρούν εφόδους μαζί με την αστυνομία προς τον χώρο του πανεπιστημίου.

Για αυτό θέλουν να καταργήσουν το άσυλο οι υποστηρικτές της έννομης τάξης και της διεφθαρμένης εξουσίας; Για να βάλουν αυτά τα καθάρματα μέσα; Τους δολοφονους της αστυνομίας και τους μαχαιροβγάλτες του φασισμού;

ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ!

Απάντηση στο γράμμα της Προέδρου του Τμήματος Θεάτρου από τους φοιτητές

Πατήστε εδώ για το γράμμα της προέδρου της σχολής θεάτρου

Στέλνουμε το παρακάτω κείμενο σε όσους περισσότερους μπορούμε ως απάντηση στο κείμενο που έστειλε η Πρόεδρος του τμήματος Θεάτρου κα. Έφη Βαφειάδη στον Πρύτανη και στα μέλη της Συγκλήτου (όπου είχε έγκυρη ηλεκτρονική διεύθυνση), χωρίς ωστόσο να το στείλει και στο Σύλλογο φοιτητών (παρότι είχε έγκυρη ηλεκτρονική διεύθυνση).

Κύριοι σύντροφοι και μη,

-Το απόγευμα της Κυριακής 7 Δεκεμβρίου, αντιεξουσιαστές κατέλαβαν τους χώρους του κτιρίου «Κλειώ», επί της οδού Εγνατία 122, στο οποίο στεγάζονται η Γραμματεία, η Βιβλιοθήκη, το Θέατρο και μέρος των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων τού Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ.

-Το πρωί της Δευτέρας 8 Δεκεμβρίου, ώρα 8.45, η κυρία Βαφειάδη ενημέρωσε τηλεφωνικώς για την κατάσταση τον κ. Πρύτανη.

-Την Τρίτη 9 Δεκεμβρίου, ώρα 3 μμ, οι φοιτητές του Τμήματος Θεάτρου αποφασίσαμε, με τη σειρά μας, κατάληψη διαρκείας του Τμήματος με νέα συνέλευση την Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου. Την Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου,οι φοιτητές αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την κατάληψη με νέα συνέλευση στις 19 Δεκεμβρίου.

-Την Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου, η κυρία Βαφειάδη ενημέρωσε τη Σύγκλητο για την κατάσταση, επισύροντας την παρατήρηση του κ. Πρύτανη, ότι εφόσον και εμείς έχουμε κάνει κατάληψη δεν θα έπρεπε να φέρει το θέμα στη Σύγκλητο.

-Την Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου, νεότερη συνέλευσή μας (πριν από την οποία η κυρία Βαφειάδη μας ενημέρωσε για τον κίνδυνο απώλειας του εξαμήνου, στην περίπτωση που συνεχιστεί η κατάληψη) αποφασίσαμε τη συνέχιση της κατάληψης με νέα συνέλευση στις 20 Ιανουαρίου.

Απαντήσεις στις "Παρατηρήσεις"

1. Βάσει καταστατικού η απόφαση της συνέλευση της 19ης Δεκεμβρίου, στην οποία αναφέρεται η κα. Βαφειάδη, είναι έγκυρη. Μιας και αναφέρεται η κα. Πρόεδρος ποσοτικά στο σύνολο των ενεργών φοιτητών θα θέλαμε διευκρίνιση ως προς το ποιος θεωρείται ενεργός φοιτητής. Δηλαδή, ο ενεργός φοιτητής ορίζεται με βάση μόνο την παρουσία του στα μαθήματα της σχολής αλλά όχι στις συνελεύσεις;

2. Η λειτουργία της κατάληψης είναι μεικτή και οι αποφάσεις για τις δράσεις παίρνονται από κοινού. Ωστόσο, πρέπει να τονιστεί ότι οι αποφάσεις που αφορούν τη συνέχιση της κατάληψης πάρθηκαν αποκλειστικά από το σύλλογο φοιτητών. Όσον αφορά τις δράσεις που βγαίνουν μέσα από την κατάληψη, τις οποίες η κα. Βαφειάδη είχε την ευγένεια να βάλει μέσα σε εισαγωγικά, πρόκειται για πορείες μέχρι και 3.000 ατόμων στις Ανατολικές συνοικίες, στις Δυτικές συνοικίες - Άνω πόλη και στην παραλιακή, συναυλία με μαζική προσέλευση (6.000 άτομα) στη Χ.Α.Ν.Θ., παρέμβαση στο Δημαρχείο Συκεών με αποτέλεσμα τακτικές λαϊκές συνελέυσεις και πορεία πολιτών στις Συκιές και συγκέντρωση στα δικαστήρια για την υπόθεση "ζαρντινιέρα". Ως ενεργοί φοιτητές, λοιπόν, νιώθουμε την ευθύνη να συμμετέχουμε σε αυτές τις δράσεις. Άλλωστε, σε μία σύμπραξη δεν περιφρουρούμε με βάση το ΑΕΜ μας, αλλά με βάση τη συνείδηση και τη συμμετοχή των μελών αυτής της κατάληψης. Και μία διευκρίνιση : η συγκεκριμένη κατάληψη - σύμπραξη δεν αποτελείται μόνο από φοιτητές του Τμήματος και αντιεξουσιαστές αλλά από ένα ετερόκλητο πλήθος που βρήκε ένα κομμάτι του εαυτού του και εκφράζεται μέσα από αυτήν την κατάληψη.

3. Η "κοινή λογική" έφτασε τον κόσμο σ'αυτό το οριακό σημείο. Τα επιχειρήματα για τα οποία μας συκοφαντεί η κα. Βαφειάδη δεν έχουν ειπωθεί. Προφανώς σε αυτό το σημείο η κα. Πρόεδρος αναφέρεται στη συνέλευση της 19ης Δεκεμβρίου, στην οποία ο ρόλος της ήταν καθαρά να ενημερώσει τους φοιτητές. Επομένως, δεν υπήρξε συζήτηση. Αντίθετα δεν αναφέρει τα επιχειρήματα που ειπώθηκαν στην τετράωρη συζήτηση καθηγητών - φοιτητών που πραγματοποιήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου και τα οποία ήταν εμπεριστατωμένα και ολοκληρωμένα. Σημειωτέον, στη συγκεκριμένη συνέλευση η κα. Βαφειάδη δεν έθεσε κανέναν από τους προβληματισμούς της που τίθενται στο κείμενό της.

4. Το άρθρο όντως έχει κοινοποιηθεί αλλά είναι γεγονός ότι το γνωρίζαμε ήδη. Είναι φανερή η τρομοκρατία που ασκεί το κράτος μέσω αυτού του νόμου και η προσπάθεια καταστολής των κοινωνικών αγώνων των φοιτητών. Άλλωστε για το λόγο αυτό έχουν προηγηθεί τρία χρόνια καταλήψεων και αγώνων στα πανεπιστήμια.

5. Σε αυτό το σημείο με βάση το τι συμβαίνει στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως, οι κατηγορίες της κας. Βαφειάδη μας φαίνονται άτοπες αλλά και ενδεικτικές για το που εστιάζει ο καθένας.

6. Οι λαϊκές συνελεύσεις, όπως προαναφέραμε, ξεκίνησαν μέσα από αυτήν την κατάληψη και αναφερόμαστε σε συνελεύσεις μέχρι και 500 ατόμων που λειτουργούν άψογα βάσει λογικής επιχειρηματολογίας. Αυτό μας κάνει να αναρωτιόμαστε μήπως το πρόβλημα επικοινωνίας, το οποίο αναφέρει η κα. Βαφειάδη, είναι προσωπικό.

Όσον αφορά στο θέμα της γραμματείας, η κατάληψη θα έπρεπε να έχει ενημερωθεί και συναινέσει πρωτύτερα. Άλλωστε σε προηγούμενες καταλήψεις έχει επιτραπέι η λειτουργία της γραμματείας υπό όρους, κατόπιν συνεννόησης με την κατάληψη.

Έτσι έχουν τα πράγματα μέχρι στιγμής.

Παρεπιπτόντως, με βάση την παρατήρηση της κυρίας Βαφειάδη υπ'αριθμόν 2, οι οποιεσδήποτε αποφάσεις του αναγνωρισμένου συλλόγου φοιτητών θεωρούνται εκ των προτέρων νόμιμες, επομένως υπάρχει ένα λογικό άλμα όταν στο τέλος του κειμένου αναφέρονται λέξεις όπως "κακούργημα" και "πλημμέλημα" πάνω στις αποφάσεις του εν λόγω Συλλόγου για κατάληψη. Δεν μπορούμε λοιπόν να εκλάβουμε την παραπάνω ερώτηση ως τίποτε άλλο παρά σαν έμμεση απειλή.

...και όσον αφορά το ζήτημα της νομιμότητας, είναι προφανές ότι όταν διεκδικείς τα δικαιώματα σου από ένα πολιτικό σύστημα το οποίο στα στερεί, τα μέσα διεκδίκησης δεν ακολουθούν τους νόμους του συστήματος αυτού.

Καλή Χρονιά!!

Οι (30) φοιτητές του τμήματος Θεάτρου.

Γράμμα της Προέδρου του Τμήματος Θεάτρου προς τον κ. Πρύτανη και τα μέλη της Συγκλήτου

Έστειλα το παρακάτω κείμενο στον κ. Πρύτανη και τα μέλη της Συγκλήτου (όπου είχα έγκυρη ηλεκτρονική διεύθυνση).

Κύριοι συνάδελφοι,

-Το απόγευμα της Κυριακής 7 Δεκεμβρίου, αντιεξουσιαστές κατέλαβαν τους χώρους του κτιρίου «Κλειώ», επί της οδού Εγνατία 122, στο οποίο στεγάζονται η Γραμματεία, η Βιβλιοθήκη, το Θέατρο και μέρος των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων τού Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ.

-Το πρωί της Δευτέρας 8 Δεκεμβρίου, ώρα 8.45, ενημέρωσα τηλεφωνικώς για την κατάσταση τον κ. Πρύτανη.

-Την Τρίτη 9 Δεκεμβρίου, ώρα 3 μμ, οι φοιτητές του Τμήματος Θεάτρου αποφάσισαν, με τη σειρά τους, κατάληψη του Τμήματος με διάρκεια μέχρι την Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου. Την Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου, οι φοιτητές αποφάσισαν παράταση της κατάληψης μέχρι 19 Δεκεμβρίου.

-Την Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου, ενημέρωσα τη Σύγκλητο για την κατάσταση, επισύροντας την παρατήρηση του κ. Πρύτανη, ότι εφόσον και οι φοιτητές έχουν κάνει κατάληψη δεν θα έπρεπε να φέρω το θέμα στη Σύγκλητο.

-Σήμερα, Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου, νεότερη συνέλευση των φοιτητών (πριν από την οποία τους ενημέρωσα για τον κίνδυνο απώλειας του εξαμήνου, στην περίπτωση που παραταθεί η κατάληψη) αποφάσισε την παράταση της κατάληψης μέχρι τις 20 Ιανουαρίου.

Παρατηρήσεις

1. Οι φοιτητές που παραβρίσκονταν σήμερα στη Συνέλευση του Συλλόγου ήταν περίπου 30. Σύνολο ενεργών φοιτητών του Τμήματος: περίπου 250.

2. Οι φοιτητές ισχυρίζονται ότι δεν κάνουν αυτόνομη κατάληψη αλλά «μεικτή» (!) με τους αντιεξουσιαστές. (Το επιχείρημά μου ότι κανένας νόμος δεν νομιμοποιεί τέτοιου τύπου «μεικτές» αποφάσεις, ότι υπάρχει ένας φοιτητικός Σύλλογος αναγνωρισμένος, έπεσε, φυσικά, στο κενό.) Ας σημειωθεί ότι, «επειδή μετέχουν σε διάφορες δράσεις (συναυλίες, πορείες κλπ.) », οι φοιτητές που υποτίθεται ότι κατέλαβαν το κτίριο, συχνά το εγκαταλείπουν στους συντρόφους τους αντιεξουσιαστές (επανειλημμένως αναζήτησα φοιτητές στους 4 ορόφους του κτιρίου και συνάντησα το πολύ δύο άτομα - οι υπόλοιποι ήταν αντιεξουσιαστές, συνήθως γύρω στα 50 άτομα).

3. Οι προσπάθειές μου να φέρω τους (30) φοιτητές στο δρόμο της κοινής λογικής σκοντάφτουν σε παραλογισμούς, αφέλειες και απλές ανοησίες («πώς θα συνεχίσουμε να κάνουμε μαθήματα όταν έχει σκοτωθεί ένα 15χρονο», «τι μας λέτε ότι οι καταλήψεις είναι παράνομες ενέργειες, παράνομη δεν ήταν η δολοφονία του 15χρονου;», «εδώ είναι χώρος του δημοσίου, άρα ανήκει στον ελληνικό λαό» (!) και άλλα ηχηρά παρόμοια...)

4. Οι (30) φοιτητές γνωρίζουν ότι το χειμερινό εξάμηνο έχει πια χαθεί οριστικά (δημιουργώντας πλήθος προβλημάτων στην εξέλιξη των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων του Τμήματος: κλιμάκωση επιπέδων μαθημάτων κλπ.). Το άρθρο 16 του Ν.3549/2007 ανακοινώθηκε στον πίνακα ανακοινώσεων, καθώς και στην είσοδο του κτιρίου, κοινοποιήθηκε δε στην πρόεδρο του Συλλόγου των φοιτητών.

5. Στο κτίριο, αν εξαιρέσει κανείς την παραβίαση μιας πόρτας κατά την πρώτη έφοδο των αντιεξουσιαστών, οι καταληψίες δεν έχουν επιφέρει καμιά απολύτως φθορά. Ωστόσο, ξόδεψαν ένα ολόκληρο τόνερ για τις φωτοτυπίες τους, καθώς και τρία μελανάκια για τον εκτυπωτή...

6. Η συμπεριφορά των αντιεξουσιαστών προς το άτομό μου είναι ευγενική και πολιτισμένη. Φυσικά, συζήτηση μαζί τους δεν μπορεί να προχωρήσει, δεδομένου ότι όπλο μου είναι μόνο η λογική επιχειρηματολογία... Κανείςμέχρι στιγμής δεν παρεμπόδισε την παραμονή μου στο γραφείο μου, όπου έχω περάσει πολλές μέρες και ώρες. Ωστόσο, σήμερα εκδιώχθηκαν από το γραφείο τους (από φοιτητή του Τμήματος) η Γραμματέας και υπάλληλοι της Γραμματείας που είχαν έρθει για να ασχοληθούν με το πρόγραμμα διανομής βιβλίων που ευγενικά μας παραχώρησε ο κ. Μάργαρης (και που είχα σκοπό να τον ευχαριστήσω αμέσως μετά την εγκατάστασή του, αλλά μια και αυτό αργεί... ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ, κ. Μάργαρη! Συγνώμη που αυτή η ευχαριστία μπαίνει παρενθετικά...)

Έτσι έχουν τα πράγματα μέχρι στιγμής.

Και η αγωνία μου δεν περιορίζεται στο γεγονός ότι οι φοιτητές μας θα επιβαρύνουν τις οικογένειές τους με σπουδές ενός επιπλέον εξαμήνου... Η αγωνία μου πηγάζει από το ενδεχόμενο να αλλάξει το τοπίο κάποια στιγμή: αν μέχρι τώρα η συμπεριφορά είναι «ευγενική και πολιτισμένη», κανείς δεν μπορεί να με διαβεβαιώσει ότι τα χειρότερα δεν έπονται...

Και όσο και αν διαβάζω το νόμο, πρόβλεψη για καταλήψεις δεν βλέπω.

Και μια ερώτηση/απορία για τους νομικούς: η κατάληψη είναι κακούργημα ή πλημμέλημα;;;

Καλά Χριστούγεννα!

Έφη Ι. Βαφειάδη
Αν. καθ. Ιστορίας του Θεάτρου
Πρόεδρος του Τμήματος Θεάτρου

Πατήστε εδώ για την απάντηση των φοιτητών της σχολήςθεάτρου

ΑΦΙΣΕΣ

Πορεία Παρασκευή 9/1/09 - Προσυγκέντρωση στην Κατάληψη Σχολής Θεάτρου στις 5μμ

ΘΥΜΗΘΗΚΑΜΕ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ...
ΘYMHΘHKΑME ΟΤΙ Η ΤΥΧΗ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΕΡΙΑ ...

«…οι άνθρωποι αυτοί δεν ήρθαν εδώ οργανωμένα, δεν ήρθαν δηλαδή ως μια ομάδα με κάποιο κοινωνικό πρόσωπο, με κάποια κοινωνική εκπροσώπηση[…]Σε καμία περίπτωση, για να είμαστε απόλυτα σαφείς, δεν πρόκειται για κατάληψη. Δεν έγινε κατάληψη στην εταιρεία. Έγινε μια εισβολή μικροομάδων ανοργάνωτων, οι οποίοι δεν φέρουν καμία κοινωνική ταυτότητα και είναι για τούτο καταγγελτέοι…»

(από τις δηλώσεις Παναγόπουλου
μετά την κατάληψη του studio της ΝΕΤ από μαθητές/τριες)

Όποιος/α παρακολούθησε το παραλήρημα του διευθυντή της ΕΡΤ θα είδε πόσο φόβο και αμηχανία προκάλεσε σε αυτούς που κατέχουν την εξουσία η δράση των μαθητών/τριων. Μια δράση έξω από τα συνηθισμένα πλαίσια, μακριά από προκαθορισμένες «καθωσπρέπει» νόρμες, έξω από κάθε θεσμική αντιπροσώπευση, όπως αυτή των 15μελών, των συλλόγων γονέων και καθηγητών και των κομμάτων, όλων δηλαδή των μηχανισμών αντιπροσώπευσης, που καταντούν πλήρως ελεγχόμενοι από την εξουσία, άρα και ακίνδυνοι για αυτήν.

Στις 6/12/08 ο 15χρονος μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει δολοφονημένος από τα χέρια του ειδικού φρουρού Επαµεινώνδα Κορκονέα. Η είδηση προκαλεί οργή. Πλήθος κόσμου βγαίνει στους δρόμους και η εξέγερση που ξεσπά δεν μοιάζει με μια διεκδίκηση συντεχνιακών αιτημάτων που αφορούν συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων και αντιμετωπίζονται κομματιασμένα από την εξουσία. Ήταν μια γενικευμένη δυσφορία ενάντια στην κρατική βία που εκφράστηκε με αντιβία. Ήταν η κραυγή πολλών κοινωνικών ομάδων (μεταναστών, μαθητών, φοιτητών, εργαζόμενων) που δεν ενώθηκαν από τα «επιμέρους» συμφέροντά τους, αλλά από το κοινό αίτημα για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Η εξεγερτική ορμή κατευθύνθηκε ενάντια σε κάθε θεσμό εξουσίας, από το σχολείο μέχρι την αστυνομία. Το περιεχόμενό της ήταν η ελευθερία, και τα χαρακτηριστικά της, που ακόμη καθορίζονται, αντιεξουσιαστικά.

Η εξέγερση ξέσπασε από τη γενικευμένη δυσφορία των ανθρώπων ενάντια σε ένα κράτος που μετράει τουλάχιστον οκτώ σκάνδαλα τον τελευταίο καιρό, και ενάντια στην αστυνομία, που κλιμακώνει όλο και περισσότερο τη βία απέναντι σε μετανάστες, διαδηλωτές, «κοινωνικά αποκλίνοντες» και σε οποιονδήποτε δεν εναρμονίζεται με το κυρίαρχο κοινωνικό μοντέλο της απάθειας και της «τάξης».

Όταν η κρατική επιβολή σφραγίζεται με μια δολοφονία μαθητή, τότε η δυσφορία γίνεται εξέγερση. Όποιος ακόμη κλαίει για σπασμένες βιτρίνες άθελα ή ηθελημένα δεν μπορεί να δει πως η εξέγερση δεν προγραμματίζεται, δεν διαμεσολαβείται, και κανένας αρχηγίσκος δεν μπορεί να καθορίσει-ελέγξει τη μορφή της. Είχε επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, νεράντζια, μολότοφ, πέτρες, πλιάτσικο, καταλήψεις, ειρηνικές παρεμβάσεις, δημόσιες συζητήσεις, λαϊκές συνελεύσεις.

Οι επόμενες μέρες μας έδειξαν κάτι που είχαμε ξεχάσει ή κάτι που ποτέ δεν μάθαμε: τη δύναμη της συλλογικής αμφισβήτησης και τον τρόμο που αυτή προκαλεί σε κάθε εξουσία. Γιατί κάθε κοινωνικά διαχωρισμένη εξουσία εδράζεται πάνω στην άγνοια της κοινωνίας, ότι μπορεί να αποφασίζει η ίδια για την τύχη της. Οι άνθρωποι που μετείχαν στα γεγονότα άρχισαν να το καταλαβαίνουν αυτό από νωρίς. Καταλήψεις δημόσιων κτιρίων και ανοικτές λαϊκές συνελεύσεις ξεπήδησαν στο κέντρο της πόλης και σε συνοικίες όπως στις Συκιές, στην Άνω Πόλη, στους Αµπελόκηπους (όπως και σε άλλες πόλεις). Πολλοί άνθρωποι μαζί άρχισαν να κάνουν αυτό που τους έχει λείψει περισσότερο απ’ όλα ... να μιλήσουν µε τον διπλανό τους και να αµφισβητήσουν στην πράξη αυτή τη σάπια εξουσία που δε βρίσκεται στα δικά τους χέρια αλλά στα χέρια λίγων. Αντίστοιχα, στα σχολεία, οι ίδιοι οι μαθητές επέλεξαν την αυτοοργάνωση και τις αμεσοδημοκρατικές μορφές αποφάσεων και απέρριψαν κάθε είδους διαμεσολάβηση στη λήψη των αποφάσεων για τις κινητοποιήσεις τους. Έχοντας μέσα τους συσσωρευμένη οργή για την καταπίεση που δέχονται χρόνια τώρα από το σχολείο, το εκπαιδευτικό σύστημα και τους συντηρητικούς του εκπροσώπους, και με αφορμή το θάνατο του Αλέξη – ενός από αυτούς – δήλωσαν την οργή και την ωριμότητά τους ταυτόχρονα. Τα παιδιά ήταν μπροστά!

Λίγο-λίγο όλοι/ες μαζί συνειδητοποιήσαμε ότι μόνο εμείς μπορούμε να ορίζουμε τη ζωή µας και κανένας άλλος πάνω από µας .... καμιά κάλπη, κανένας μεγαλοεπιχειρηματίας, καμιά κυβέρνηση, καμιά εκκλησία, καμιά πατρίδα. Αμφισβητήσαμε τη δημοκρατία τους, η οποία μας θυμάται κάθε 4 χρόνια καλώντας μας να πετάξουμε σε ένα κουτί το ψηφοδέλτιο και μαζί τη ζωή µας.

Το ότι αυτός ο αγώνας τρόμαξε τους διευθύνοντες του συστήματος, φαίνεται και από το βίαιο και μαζικό χαρακτήρα που έδωσαν στην καταστολή εναντίον μας, εναντίον όλων των ανθρώπων που βγήκαν στους δρόμους. Χιλιάδες προσαγωγές και τρομοκρατία, 250 συλλήψεις και 70 προφυλακίσεις, βαρείς τραυματισμοί διαδηλωτών, όλα αυτά κυρίως εναντίον μαθητών και μεταναστών, που αποτέλεσαν τους εύκολους στόχους για τους «από πάνω». Η χώρα για λίγες μέρες έζησε προεμφυλιακό σκηνικό, και η καταστολή από την αστυνομία και τους παρακρατικούς ξεπέρασε κάθε προηγούμενο όριο που είχε τεθεί από την φιλελεύθερη ολιγαρχία που ζούμε.

Δεν μπορεί, λοιπόν, το προαναφερθέν σκηνικό να ειδωθεί ξεχωριστά από την βάναυση επίθεση που δέχτηκε στις 22 Δεκέμβρη η Κωνσταντίνα Κούνεβα. Η Κωνσταντίνα, ως συνδικαλίστρια της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού, μετανάστρια αλλά και γυναίκα, επιλέχτηκε ως ένας ακόμη εύκολος στόχος. Χτυπήθηκε κι εκείνη ώστε να σταματήσει να μιλάει. Χτυπήθηκε κι εκείνη με τέτοια βαρβαρότητα για να φοβηθούμε όλοι και όλες. Το βράδυ της 22ης Δεκέμβρη ‘08 και επιστρέφοντας από την δουλειά της δέχτηκε Δολοφονική Επίθεση με βιτριόλι που «άγνωστοι» της έριξαν στο πρόσωπο και στα μάτια, ενώ την ανάγκασαν και να το πιει, με αποτέλεσμα να βρίσκεται σήμερα σε κρίσιμη κατάσταση στην εντατική του Ευαγγελισμού, έχοντας υποστεί σοβαρότατες βλάβες, και να παλεύει για τη ζωή της. Ο λόγος της επίθεσης (από τραμπούκους της εργοδοσίας) είναι η πραγματική συνδικαλιστική της δράση, η επιμονή της να παλεύει για τα εργατικά δικαιώματα. Η Κωνσταντίνα και το σωματείο καθαριστριών προσπαθούν και επιμένουν τα τελευταία χρόνια να τραβάνε την κουρτίνα και να αποκαλύπτουν όλα όσα κρύβονται κάτω από τις εργολαβίες, ιδιαίτερα στις δημόσιες υπηρεσίες

Μετά τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, η Κωνσταντίνα έγινε ένας ακόμη λόγος κοινωνικής αφύπνισης. Η οργανωμένη δολοφονική επίθεση εις βάρος της μας θύμισε επιτακτικά πως ο αγώνας ενάντια στην κρατική καταστολή πρέπει να είναι και αγώνας ενάντια στην καταστολή των αφεντικών. Έκανε πιο σαφές από ποτέ πως κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν, πολλές φορές σε πλήρη συνεργασία. Ο αγώνας της Κ. Κούνεβα εμπλουτίζει τα προτάγματα του Δεκέμβρη, προσθέτοντας την κοινωνική αλληλεγγύη πλάι στην άμεση δημοκρατία.

Είμαστε εδώ σήμερα, μέσα σε κατειλημμένους χώρους, «απελευθερωμένους» όπως τους ονομάζουμε εμείς, για να δηλώσουμε ότι όσο οξύνεται η καταστολή από τραμπούκους εργοδότες και τον κρατικό μηχανισμό, όσο τα θύματα πολλαπλασιάζονται ανάμεσά μας με προφανή στόχο την κατατρομοκράτηση των αγωνιζόμενων ανθρώπων, όσο κυνηγάνε όλους μας, μα κυρίως μαθητές και μετανάστες, όσο έχουνε ακόμα στις άθλιες φυλακές τους, τους συλληφθέντες του Δεκέμβρη, ο αγώνας συνεχίζεται… η φλόγα του Δεκέμβρη δεν πρόκειται να σβήσει μέσα μας!

Να πάρουμε πίσω τους φυλακισμένους μας

Καμία δίωξη στους συλληφθέντες της εξέγερσης

Αλληλεγγύη στην Κωνσταντίνα Κουνέβα

Αλληλεγγύη στους αγώνες των μαθητών και σε κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο

ΠΟΡΕΙΑ
Παρασκευή 9 Ιανουαρίου
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ
στις 5μμ στην Κατειλημμένη Σχολή Θεάτρου

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΧΟΛΗΣ ΘΕΑΤΡΟΥ

Ξαναχτύπησαν στο λιμάνι της Πάτρας οι λιμενόμπατσοι...

Η διπλανή ανατριχιαστική φωτογραφία είναι ένα ακόμα προσφατο έργο των κομάντο του λιμανιού της Πάτρας και μου την έδωσε ένας Αφγανός από τον καταυλισμό. Σε συνομιλία που είχα και με τους γιατρούς που βρίσκονται στον καταυλισμό για να σώσουν ότι μπορούν, μου είπαν έχει αυξηθεί αρκετά η συχνότητα που οι πρόσφυγες τους επισκέπτονται με κατάγματα, μόλωπες και ... όπως βλέπετε οι σαδιστές δε διστάζουν να κόβουν και δάχτυλα! Επίσης το κοντέινερ συνεχίζει να υφίσταται στο λιμάνι. Σήμερα είχαν κλεισμένους μέσα 70-80 άτομα, ενώ στον καταυλισμό βρίσκονται παιδάκια 10 και 12 χρόνων!

Patras IMC

Αφίσα Κατάληψης Σχολής Θεάτρου

Ο υποδιοικητής Μάρκος στέλνει χαιρετισμό στην εξεγερμένη Ελλάδα

Στο πλαίσιο του 1ου Παγκόσμιου Φεστιβάλ της Αξιοπρεπούς Οργής, που λαμβάνει χώρα στο Μεξικό, ο εξεγερμένος υποδιοικητής Μάρκος ξεκινάει την παρέμβασή του, με τίτλο "Πρώτος άνεμος. Μια οργισμένη αξιοπρεπής νεολαία", με ένα χαιρετισμό στα ελληνικά:

"Συντρόφισσα, σύντροφε. Εξεγερμένη Ελλάδα. Εμείς, οι πιο μικροί, από αυτή τη γωνιά του κόσμου, σε χαιρετάμε.

Δέξου το σεβασμό μας και το θαυμασμό μας γι' αυτό που σκέφτεσαι και κάνεις. Από μακριά μαθαίνουμε από σένα.

Ευχαριστούμε".

Ακολουθεί μετάφραση του λόγου του υποδιοικητή Μάρκος στο "Εθνικό και Διεθνή Καραβάνι Παρατήρησης και Αλληλεγγύης στις Ζαπατιστικές Κοινότητες" στις αρχές Αυγούστου 2008:

Πώς ξεκίνησαν όλα... 15 χρόνια πριν , μια μικρή ομάδα κατοίκων πήγε από την πόλη σε μια περιοχή μέσα στη ζούγκλα της Montes Assules… Στη ζούγκλα υπήρχαν ζώα με τέσσερα πόδια κι εμείς ήμασταν τα μόνα μεγάλα δίποδα... Γύρω στο ΄83 με ΄84 η λογική μας ήταν η ίδια με τη λογική της παράδοσης των αριστερών ένοπλων ανταρτών, η ίδια με όλους αυτούς που πιστεύουν στον φοκισμό, η πίστη πως ένας μικρός στρατός ανθρώπων μπορεί να γίνει ο σωτήρας της κοινωνίας που θα τον ακολουθήσει και με αυτόν τον τρόπο θα καταλάβουν την κυβέρνηση... Αλλά δεν ξέραμε από ένοπλο αντάρτικο.. Κάποιοι από εμάς σκοτώθηκαν στις μάχες με την αστυνομία και τις κρατικές μυστικές υπηρεσίες του Μεξικού. Εκείνο τον καιρό, κανείς σ’ αυτό το βουνό δεν ήξερε αυτούς τους ανθρώπους... Αυτή η περιοχή ήταν εντελώς ξεχασμένη από το κράτος κι αυτό ήταν μεγάλο πλεονέκτημα για εμάς εκείνη την εποχή. Ήμασταν άγνωστοι και ξεχασμένοι κι αυτό μας έδωσε την ευκαιρία να υπάρχουμε. Ήμασταν άνθρωποι και γίναμε μαϊμούδες. Γι’ αυτό βάλαμε μάσκες στα πρόσωπά μας. Κάτω από την κουκούλα είμαστε άσχημοι, πολύ άσχημοι...

Η ομάδα επιβίωσε κυρίως λόγω του ηθικού βάρους των δολοφονηθέντων συντρόφων. Αλλά μετά έπρεπε να αποφασίσουμε τι θα γίνουμε. Μια ομάδα στα βουνά περιμένει κάτι να συμβεί, δηλ. την κοινωνία να ξυπνήσει ή θα έπρεπε να γίνουμε κανονικοί ορθόδοξοι αριστεροί ηγέτες, θεσμικοί άνθρωποι, υποψήφιοι στις εκλογές ή και μέλη της κυβέρνησης; Αυτό που μας έσωσε ήταν η συνάντησή μας με τους ιθαγενείς ανθρώπους, μια συνάντηση που μεταμόρφωσε έναν ορθόδοξο μαρξιστικό στρατό σ’ έναν λαϊκό στρατό των ιθαγενών. Αυτό μας έκανε 99% ιθαγενικό στρατό και 1% μεξικάνικο στρατό. Με αυτόν τον τρόπο ηττήθηκε ολοκληρωτικά η λογική της πολιτικής πρωτοπορίας που είχαμε, η ιδέα δηλ. πως μπορεί να υπάρξουν κάποιοι άνθρωποι που θα σώσουν την κοινωνία. Συνειδητοποιήσαμε πως όταν μιλούσαμε με τους ιθαγενείς δεν καταλάβαιναν τι προσπαθούσαμε να τους εξηγήσουμε και πως η πρότασή τους ήταν πολύ καλύτερη από τη δική μας. Συνειδητοποιήσαμε πως αυτοί ήταν ένα κίνημα ζωής, το οποίο είχε επιβιώσει απ’ όλους τους αποικιοκράτες της ιστορίας: τους Ισπανούς, τους Γερμανούς, τους Γάλλους, τους Άγγλους, τους Αμερικάνους...Όλους τους αποικιοκράτες και όλες τις αυτοκρατορίες της γης. Επιβίωσαν κι αυτό αποδεικνύει πως γνωρίζουν πώς να αντιστέκονται. Αυτό έχει να κάνει με το ηθικό βάρος, με την κουλτούρα, τη φύση και την εναλλακτική πρόταση αγώνα που κουβαλάνε. Έτσι γίναμε μαθητές του αγώνα τους, που συνεχίζεται εδώ και 500 χρόνια. Βρήκαμε έναν δρόμο, βρήκαμε μια ορμή. Την ορμή των ονείρων μας. Ο EZLN χρωστάει πολλά στο διεθνές κίνημα αλληλεγγύης κι επίσης χρωστάει πολλά στην ιθαγενική καρδιά. Η πρώτη επαφή που είχαμε με τους ιθαγενείς ανθρώπους βασιζόταν στην κλασσική νοοτροπία των ανταρτών, δηλαδή τους απευθυνόμασταν λες και ήταν αδαείς. Αλλά μετά βρήκαμε μια γέφυρα, αλλάξαμε τον τρόπο που μιλάμε και που σκεφτόμαστε, αλλάξαμε τη θέση μας. Από το σημείο να υπηρετούμε τις μάζες, πήγαμε στο σημείο να υπηρετούμε τις κοινότητες. Αυτή η διαδικασία ήταν μια διαδικασία εκμάθησης η οποία ήταν πολύ ισχυρότερη από το ηλεκτροσόκ των ψυχιατρικών κλινικών. Πολλοί από εμάς δεν επιβίωσαν από το σοκ αυτό κι άλλοι βρίσκονται υπό την επήρειά του. Αλλά αυτή η διαδικασία μας μεταμόρφωσε από μια ομάδα 6 συντρόφων, σ’ έναν επαναστατικό στρατό 6000 μαχητών, αποφασισμένων να πάρουν τα όπλα και να πολεμήσουν για αξιοπρέπεια κι ελευθερία...

Μια ανοιχτόμυαλη ανάλυση της διεθνούς κατάστασης, μας έλεγε πως η πολιτική συγκυρία δεν ήταν η κατάλληλη. Ο σοσιαλισμός κατέρρεε, η αριστερά έκλαιγε για το θάνατο του Guattari και κάθε λογικός άνθρωπος θα μας συμβούλευε να μην πάρουμε τα όπλα. Αλλά κάτι υπήρχε μέσα μας που μας έλεγε να μην υπολογίζουμε στην ανάλυση, να μην παρατηρούμε την πολιτική γεωγραφία από τα πάνω, αλλά από τα κάτω.

Έγιναν αγροτικές μεταρρυθμίσεις που παραχωρούσαν το δικαίωμα των αγροτών στη γη, αλλά οι ιθαγενείς έμεναν πάντα με την κακή γη, ενώ πολλές ασθένειες σκότωναν τα παιδιά τους. Από το 1990 ως το 1992, τα περισσότερα παιδιά δεν επιζούσαν για να φτάσουν πέντε χρονών και πέθαιναν από ιάσιμες ασθένειες όπως η φυματίωση, ο τυφοειδής και ο απλός πυρετός. Στις μεγάλες πόλεις με το πρόβλημα του υπερπληθυσμού, πολύς κόσμος λέει πως τα «βγάζουμε πέρα και με λίγα», αλλά αυτό για τους ιθαγενείς δεν ισχύει.

Δεν ήταν ο επαναστατικός στρατός που ανάγκασε τις κοινότητες να επαναστατήσουν, ήταν οι γυναίκες που μας ανάγκασαν να πάρουμε τα όπλα καθώς κοιτούσαν τα παιδιά τους να πεθαίνουν. Αυτές έσπειραν σε όλα τα βουνά τη φήμη του «φτάνει πια» («Ya Basta») και γι’ αυτή τη φήμη δύο κυρίως συντρόφισσες βοήθησαν πολύ. Μια απ’ τις δυο ήταν η Ramona, μια συντρόφισσα που τώρα είναι νεκρή.

Η προετοιμασία της εξέγερσης δημιουργούσε άγχος και αναταραχή. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε. Το 1992 κάναμε ένα συνέδριο χωρίς τηλεοράσεις, χωρίς κυβερνητικά μέλη, χωρίς πολιτικούς, από χωριό σε χωριό κι από συνέλευση σε συνέλευση. Θέταμε το πρόβλημα για το αν θα πάρουμε τα όπλα ή όχι. Αν θα παίρναμε τα όπλα μπορεί και ηττιόμασταν, αλλά επίσης ήταν δυνατόν να βελτιώναμε τη ζωή μας. Αν δεν παίρναμε τα όπλα θα εξαφανιζόμασταν ως ιθαγενής λαός. Η προοπτική του θανάτου μας, δε μας άφησε καμιά άλλη επιλογή. Ο στρατός δε φρόντισε τον κόσμο, αλλά ο κόσμος ήταν αυτός που φρόντισε και αύξησε το στρατό. Καθώς κάναμε τις στρατιωτικές προετοιμασίες και τις ασκήσεις στα βουνά, σκεφτόμασταν πώς θα συνεχίσουμε. Γνωρίζαμε πως αν μπαίναμε σ’ αυτό το μονοπάτι, δε θα υπήρχε γυρισμός. Και γνωρίζαμε πλέον πως αν ζητήσουμε τον κόσμο να πάρει τα όπλα, αυτός θα τα πάρει.

Μετά το 1994, ξεκινά η περίοδος της ένοπλης αντίστασης, η οποία αντί να καταλήξει σε καθολικό πόλεμο, μας οδήγησε σε μια περίοδο οργάνωσης της ειρηνικής αντίστασης. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η αλλαγή της στάσης μας προς την εξουσία, ήταν που χαρακτήρισε βαθιά τους Ζαπατίστας και του EZLN. Οι λύσεις που βρίσκαμε ήταν όλες χτισμένες από τα κάτω προς τα πάνω. Οι προτάσεις της ορθόδοξης αριστεράς είχαν όλες την αντίθετη κατεύθυνση. Αυτή η αλλαγή σημαίνει πολλά για εμάς. Σημαίνει όχι να ψηφίζουμε αλλά να οργανωνόμαστε, σημαίνει να ξαναπάμε στο σχολείο. Αυτό ήταν που μας εξήγησαν οι ιθαγενείς. «Το χτίσιμο της αυτονομίας».

Τα τελευταία 12 χρόνια ο Μάρκος προσπάθησε να καταστρέψει την εικόνα που πολύς κόσμος είχε γι’ αυτόν, ενώ άλλοι απομακρύνονταν από το κίνημα, γίνονταν αντι-Ζαπατίστας, πολλοί από αυτούς που ταξίδευαν στα διάφορα φόρουμ και στα καραβάνια με πληρωμένα εισιτήρια, λειτουργώντας ως Ζαπατολόγοι.

Σε αυτή εδώ τη γη αποκαλούμε κογιότ τους ενδιάμεσους, αυτούς που αγοράζουν τα προϊόντα μεν φτηνά και μετά τα ξαναπουλάνε ακριβότερα στην αγορά. Παντού γύρω μας εμφανίστηκαν ενδιάμεσοι της αλληλεγγύης μετά την εξέγερση. Αυτοί είναι όσοι λένε πως έχουν το «κόκκινο τηλέφωνο» για να επικοινωνούν κατευθείαν με τον υποδιοικητή Μάρκος κι έχουν δημιουργήσει ένα πολιτικό κεφάλαιο από την αλληλεγγύη τους. Η εμφάνιση αυτών των ενδιάμεσων, μας έκρυβε πολύ πιο σημαντικά πράγματα. Νιώθαμε πως υπήρχε κάτι σημαντικό εκεί έξω. Η εξέγερση συγκεκριμένων Ελλήνων, Ισπανών και Βάσκων υπήρχε αλλά δε μπορούσαμε να τη δούμε. Αυτά τα κογιότ οργάνωναν πολλά πράγματα αρκεί να ήμασταν στη μόδα και είχαν το δικό τους κέρδος από εμάς.

Είναι το ίδιο σαν κι αυτούς που έρχονται δωρεάν με πληρωμένα τα έξοδα από τις επαγγελματικές πολιτικές οργανώσεις τους. Ποτέ δεν προσπαθήσαμε να γίνουμε κάτι τέτοιο. Ποτέ δε θελήσαμε να γίνουμε μια ομοιογενής πολιτική δύναμη του Μεξικού ή του κόσμου. Στην Ιταλία όπως και στο Μεξικό, υπάρχουν ακόμη αυτοί που χτίζουν ελπίδες στην παραδοσιακή αριστερά. Περιμένουν την αλλαγή στην πιθανότητα της παραδοσιακής αριστεράς να γίνει κυβέρνηση. Το έχουμε καταλάβει πως στην Ευρώπη όποιος είναι ριζοσπαστικός από παλιά, μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο μόλις γίνει κυβέρνηση. Το σύστημα θα σε χωνέψει ή θα σε αφοδεύσει. Όταν κάποια στιγμή υπήρξε η πιθανότητα της εξουσίας, η διαδικασία της χώνεψης ξεκίνησε στους Ζαπατίστας. Για εμάς μάλλον το κέντρο δεν είναι κέντρο. Το κέντρο είναι κολλημένο στη δεξιά. Αλλά και η παραδοσιακή αριστερά πάντα πίστευε πως μια μικρή ομάδα πεφωτισμένων ηγετών θα αλλάξει την κοινωνία ή πως 40 συμμορίτες πάνω στο βουνό θα τους σώσουν. Δεν είναι πως δε μας αρέσει αυτή η λογική, είναι που δεν την πιστεύουμε, δε μπορούμε να είμαστε κάτι τέτοιο. Κι αυτό είναι ένα όρνιο.

Όταν τα λέγαμε αυτά, η αριστερά έλεγε πως στεκόμαστε στη δεξιά πλευρά. Τώρα όλοι επαναλαμβάνουν τη λογική μας, αλλά και πάλι η αντίληψή μας δεν χωράει στο παζλ της αριστεράς. Γιατί η αριστερά πάντα αποκλείει οτιδήποτε δε χωράει στο παζλ κι εμείς δε χωράμε, δε θα υπακούσουμε στην παραδοσιακή αριστερή λογική.

Ισχυρές σχέσεις οικοδομήθηκαν με την κοινωνική Ιταλία και την εξεγερμένη Ελλάδα. Συνεχίζουμε να μη θέλουμε την εξουσία. Πιστεύουμε πως πρέπει να δουλέψουμε και να οργανωθούμε από τα κάτω. Αυτοί οι ενδιάμεσοι αλληλέγγυοι πάνε στη δεξιά, γιατί η εξουσία είναι που έχει συγκεκριμένους κανόνες για να συντηρεί. Εμείς χτίσαμε μια (πολιτική) γεωγραφία ανεστραμμένη. Καταλάβαμε πως αυτοί που είναι μακριά είναι πιο κοντά μας. Ψάξαμε τον κόσμο και μετά την 6η Διακήρυξη εμφανίστηκαν. Ψάξαμε το Μεξικό και ολόκληρο τον κόσμο για άλλους ανθρώπους που να είναι σαν κι εμάς, αλλά να είναι διαφορετικοί.

Οι Ζαπατίστας παραιτήθηκαν από το να είναι μια ομοιογένεια. Δε θέλουμε όλοι να είναι ιθαγενείς. Θέλουμε το μέρος μας για να διαλέξουμε τι θέλουμε να κάνουμε. Και θέλουμε να χτίσουμε δεσμούς συντροφικότητας με ανθρώπους σαν κι εμάς. Αυτή είναι η 6η Διακήρυξη και η «Άλλη Καμπάνια». Σχέσεις χωρίς ενδιάμεσους. Άνθρωποι από την Ινδία, τη Μαλαισία, τη Βραζιλία, ήρθαν στο Realidad. Είδαμε μια συνάντηση αρχηγών. Αν οι άνθρωποί μας δε συναντηθούν τότε, δεν υπάρχει νόημα. Αν θέλετε ας βγάλετε απλά μερικές φωτογραφίες. Δε μπορούμε έτσι κι αλλιώς να ταξιδέψουμε στην Ελλάδα. Αλλά δε θέλουμε να ζητιανέψουμε για βοήθεια, δε θέλουμε οι άνθρωποι να μας λυπούνται. Θέλουμε διεθνείς συντρόφους στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Ιταλία, στο Βέλγιο, στη χώρα των Βάσκων.

Η ηθική μας κληρονομιά είναι ο αγώνας μας για Δικαιοσύνη, Ελευθερία και Δημοκρατία. Δε θέλουμε σχέσεις με καλλιτέχνες, διανοούμενους, πολιτικούς εκπροσώπους. Χρωστάμε πολλά σε όσους πέθαναν. Πρέπει να είμαστε ικανοί να πούμε στους νεκρούς μας πως δεν παραιτηθήκαμε, δεν ξεπουληθήκαμε, δεν πέσαμε.

Μετάφραση έγινε από τα αγγλικά. Πηγή Void Network